Het is al weer even geleden, mijn laatste bericht.......
Maar vlak na mijn laatste bericht, maakten we ons grote zorgen.......
Ik zal de details besparen, maar Beau voelde zich niet goed en we maakten ons grote zorgen....... zou de kanker terug zijn?? Ook de oncoloog nam de klachten serieus....... Heftig waren onze emoties en daar schrok ik eerlijk gezegd toch wel van.....
Maar gelukkig bleken zijn bloedwaardes dit niet te bevestigen!! Nog een extra controle voor onze vakantie werd ingelast en een dag voor vertrek kregen we het sein 'VEILIG'........
'Turkije here we come'.............
Wat hebben we genoten met zijn 5-jes. 17 dagen lang 35 graden, heerlijk eten en drinken en alleen maar doen waar we zin in hadden; Eindelijk waren we in het paradijs beland!
Beau had vele vriendjes en vriendinnetjes en genoot van zijn 'vrijheid'.... De laatste dagen van de vakantie lijkt er iets van hem 'af te vallen' en lacht hij weer als vanouds. Ook heeft hij weer zijn eigen oogjes en een échte glimlach.......
Jack zwom als een dolle en genoot van alles om zich heen. Wat is het toch een held en wat is dit manneke toch groot geworden.....
Charly was ook hier de prinses en zorgde ervoor dat elke medewerker van het hotel wist wie ze was.... Elke ober kende 'haar drankje', de ijscoboer wist welke smaak ze wilde en het entertainment team wond ze om haar vingertje.......
En pa en ma................. die deden helemaal NIETS!!! Nou ja....... niet te veel dan.........
Onze eerste vakantie die we zelf hebben uitgekozen.............. onze eerste vakantie sinds 3 jaar......... Ik weet nog dat we onze zomervakantie moesten annuleren omdat Beau ziek was.......
Opa en oma vonden het wel spannend dat we gingen, zeker omdat Beau nog niet altijd fit is.
Maar bij Willem en mij was er geen twijfel....... Dit hadden we nodig.... Dit is wat we elke x voor ogen hielden....... en straks was NU geworden!!! En daarom niet wachten!!!
Beau heeft in Turkije zijn laatste antibiotica ingenomen......... Nu heeft hij geen medicijnen meer!!
Maar ook dit paradijs geeft zijn weerklank......
Door in het paradijs te zijn, voelt de hel echt wel zwaarder.......
Het is confronterend om families samen te zien............ en het gemis van mijn moeder voelt zwaar......
Ik zie Beau en de kinderen opleven, maar ook is dit juist confronterend over hoe we de laatste 2 jaar allemaal op de overlevingsstand hebben gestaan!
Als Beau en Jack op vakantie voor de spiegel staan hoor ik hun gesprek;
'Jack en ik zijn bijna even groot'........, zegt Beau.
Waarop Jack antwoord; 'Dat komt door de kanker, Beau....... daarom zijn jouw cellen niet gegroeid'.
Eigenlijk willen we 'anoniem' in Turkije vertoeven......
Maar dan blijkt dat Beau het met zijn 'nieuwe vrienden' gewoon over de leukemie heeft?!
Op zich vind ik dit wel mooi dat hij hier zo open over is......
Maar die zorgende blikken van de ouders en die gesprekken hoe erg dat is, wilde ik eigenlijk niet.
Maar ach....... het is ons leven.......... en dat zal altijd zo blijven....... accepteren noemen ze dat!
We zijn nu precies een week thuis!
We moeten weer vooruit!! Maar door de rust en vele gedachtes valt dit zeker niet mee.
Een jaar geleden begon nu de ellende met Beau zijn longontsteking........
Onvoorstelbaar dat er alweer een jaar voorbij is........ Zoveel flash backs komen voorbij..........
Misschien moest ik het paradijs beleven, om de hel weer te herinneren......
Verwerken noemen ze dat............
