Ken je dat gevoel.......... Dat ze aan je vragen hoe oud je bent en dat je voortaan moet terugtellen aan de hand van je geboortejaar om erachter te komen hou oud je nu eigenlijk bent!
Deze week kreeg ik via Linkd in een berichtje dat ik 4 jaar deze functie heb........ Is dat alweer vier jaar geleden?? En ineens ben ik terug in de tijd;
Vier jaar geleden komen we terug van ons jaarlijkse vrienden feest(herfst)vakantie. Een super gave week achter de rug en met veel energie komen we thuis.
Dan belt mijn moeder; 'de kanker is terug'. Slik, hoe verschillend kan een wereld er in ene x uitzien. Maar zo positief als mijn moeder was, sta ik haar zoveel mogelijk bij.
Tegelijkertijd begon ik in een nieuwe functie bij de bank. Eentje waar ik nog meer mijn 'kwaliteiten' in kwijt kon, want ja, daar gaat het toch allemaal om............ Na een hele (strijdvolle) procedure was ik 'geschikt' bevonden!! Wat was ik blij en trots..............
Wat eerst zo belangrijk leek, verscheen op de achtergrond na het bericht van mijn moeder; de eerste weken van deze nieuwe functie kon het werk me eigenlijk geen bal meer schelen......
Toch is er eind van het jaar weer licht achter in de tunnel en proost ik op een mooi nieuw jaar!!!
Nou en de rest van ons leven hebben jullie inmiddels intens mee mogen beleven..........
En zo zie je maar. Wat soms enorm belangrijk lijkt, is in een andere wereld van geen belang!
4 jaar geleden stond onze wereld op zijn kop! Van de ene op de andere dag! Tot op de dag van vandaag kan ik het me nog niet voorstellen dat ons dit allemaal is overkomen.
Ons leven staat nu in het teken van 'welke middelbare school' is het beste voor mijn kind!!
We gaan naar diverse bijeenkomsten en de ene school is nog beter dan de ander........ Maar een nieuwe periode breekt aan! Onze 'kleine jongen' wordt groot! En het lijkt voortaan weer de normaalste zaak van de wereld! Ik vind het super om hem zo te zien en met welk enthousiasme hij er ook echt zin in heeft. Toch maak ik me ook wel zorgen...........
Hij zegt wel dat hij klaar is met alle aandacht, maar hier op deze nieuwe school zal hij toch opnieuw zijn plekje moeten veroveren. Maar tegelijkertijd snap ik dat hij juist dáár aan toe is.
Heerlijk toch die 'gewone-ouder-kind-zorgen'..............
Deze week hadden we in de bus weer een onverwacht zwaar gesprek. Uit dit gesprek merk ik dat ook Beau zich echt nog wel zorgen maak. Ik sluit af met de zin; 'je moet genieten van het hier en nu jongen, want je weet nooit wat de toekomst brengt'! Hij kijkt me dan met zijn blauwe kijkers aan en met zijn kuiltjes in zijn wangen. Een diepe frons op zijn voorhoofd ontspant na ons zware gesprek. 'Maar dat doe ik nu al mama, ik geniet van elke minuut!' Hij pakt me stevig vast en de rest van de busreis vervolgen we in stilte............... Wat is het toch een heerlijk jong..........
En zo gaat de tijd voorbij.......... soms sluipend.......... soms in snelvaart...........
Het gemis van mijn moeder wordt meer ipv minder............ maar ach, het is nu eenmaal zo, dus ik geef er gewoon af en toe aan toe! Het is fijn om aan haar te denken en te denken aan vroeger.......
En daar heb je het weer........... 'vroeger'..............
Vroeger dacht ik; al dat geleuter over 'vroeger'...........
En nu doe ik er zelf aan mee...............
Ik vind het fijn dat ik zoveel mooie geluksmomenten heb van 'vroeger'................
Conclusie; ouder worden is mooi!!!
Misschien niet altijd aan de buitenkant ;)
Met hangende borsten, hangbuik (zwijn), grijze haren, en onze rimpels..............
Maar elke rimpel, elke grijze haar ............ elk lichaamsdeel dat voortaan door de 'zwaartekracht' wordt beïnvloed.............
Het is het allemaal dubbel en dwars waard geweest!!! Elk hebben ze een eigen verhaal, soms vreugdevol en soms dramatisch........................ Maar het heeft me gemaakt tot wie ik ben!
En daar ben ik trots op!
