Vandaag is het 3 jaar geleden dat je je laatste adem uitblies..............
Juni is en blijft een moeilijke maand.............. eentje waar verdriet, angsten en geluk elkaar afwisselen......
De maand waarin Beau zo ernstig ziek werd, en de oncoloog niet wist wat hij mankeerde....... nog steeds zie ik de angst in hun ogen, Beau snakkend naar adem............
Toen uiteindelijk een dubbele longontsteking werd ''gevonden" en het medicijn goed aansloeg, maakte deze angst snel plaats voor blijdschap........ geluk......... wat als........
Eenmaal thuisgekomen kwam er dan toch weer een bericht vanuit het niets........... mijn moeder bleek ernstig ziek en een paar dagen later was ze er niet meer............
Nog nooit heb ik in 1 uur zoveel geluk en zoveel verdriet gevoeld!! Ondraaglijk en vol ongeloof heb ik deze dagen beleefd.......... ondergaan.........
En daarom wil ik nu ook van elk moment genieten..............
Maar zeker ook dankbaar voor de mooie momenten van de laatste 3 jaar.
Nog niet zolang geleden ben ik samen met Willem naar IJsland gegaan, iets wat ik altijd al wilde....
En tijdens de ellende heb ik wel geleerd dat je de dingen niet moet uitstellen........
Toen we in IJsland waren heb ik enorm genoten. Ik waande me in een soort 'maanlandschap' van sneeuw en natuurschoon........... soms leek het wel of ik dichterbij je was...........
Maar tegelijk is er ook weer het verdriet........ het niet met je kunnen delen van onze nieuwe plannen!
De afgelopen 3 jaar hebben we veel mooie dingen samen gedaan! Elke dag weer een stapje verder van de kanker af............ En toch is er in deze 3 jaar één moment geweest, waarin de klachten weer terug leken te zijn............... heftig is en was het om deze onzekerheid weer opnieuw zo te ervaren. Ook al was dit x 'het gesprek' GEEN slecht nieuws gesprek............. Even waren we terug bij toen....... even zijn we weer erg klein...........
Maar het geeft ook weer kracht!!!
We moeten niet gaan zitten wachten op 'wat als..........'.............
En ook al denk je dat je het niet doet............ altijd en eeuwig zit er ergens diep van binnen die eeuwige onzekerheid...........
Soms kijk ik de foto's van toen terug............. Veel herinneringen...........
Natuurlijk ben je de dingen niet vergeten, maar we hebben toen zoveel meegemaakt...........
Het is fijn om de foto's te bekijken............ het relativeert de mankementen en pijntjes die hij nu nog heeft..........
Afgelopen zondag is het dan weer vaderdag............. ook deze dag gaat zonder mijn ouders voorbij.... We vieren Beau zijn verjaardag, maar ik mis het oude samenzijn van mijn familie........
Ik zie mijn zussen ouder worden......... wat lijken ze op mijn ouders ;) Maar toch is het anders.....
Beau gaat morgen op kamp................ van groep 8. Een afsluiting van zijn lagere school........ een afsluiting van nog veel meer.............
Hij is er aan toe en wij ook!! wat gun ik hem een toekomst zonder verleden..........
Maar bij de intake van zijn school, komt het dan toch ter sprake..........
Vele vragen worden hem opnieuw gesteld..............
Op een gegeven moment komt moeder leeuw weer voor haar welp op; 'Beau, volgens mij heb je alles nu wel verteld, of wil je er nog meer over vertellen?' , maakt de leerkrachten duidelijk dat we naar het volgende onderwerp kunnen gaan............
Houdt het dan nooit op.................
Over 2 weken is er dan weer de KIKA run............... Eerlijk gezegd was dit x mijn energie ver te zoeken.............. Maar ik wil het gevoel blijven vasthouden!! Dankzij alle onderzoeken, heeft Beau veel meer kans van slagen............. Het samenzijn van deze dag en stilstaan bij wat als...............
Hoe kan ik nou moeilijk doen over 5 km rennen, als je kind honderden chemo's heeft ondergaan...........
Dus vanmorgen samen met Beau getraind............. En Willem doet het weer zonder oefening, maar op zijn tandvlees.............. Met zijn drietjes zullen we de eindstreep halen!! Met een SMILE!
