Angst....

Al weer bijna 2 weken geleden hebben we genoten van een heerlijk weekend met zijn 2. Ook werden we verrast met room-service; een grote fles heerlijke champagne en een pakket met wijnen, biertjes, fris en chocolade!! Dank je wel, lieve 'gever'..... We komen thuis op de dag dat we al weer 13 jaar zijn getrouwd...... Eenmaal thuis gaan we met Beau naar het ziekenhuis voor zijn chemo. Hij voelt zich goed. Ook de oncoloog ziet duidelijk verschil. Hij is energieker en opgewekter.... Hij krijgt een halve portie chemo, want zijn bloedwaardes zijn wat laag. In deze week valt Beau op zijn knie, wat een rottige bloeding geeft en die we goed in de gaten houden. Ook valt hij uit het klimrek. Ik dacht dat hij zeker zijn arm had gebroken, wat hij schreeuwde het uit. Bovendien maakt de DEXA de botten broos.... Maar gelukkig alleen maar een hele grote blauwe dikke arm. Wel gelijk het ziekenhuis gebeld, om te vragen of zijn bloedplaatjes goed genoeg zijn..... Zo zie je maar dat elke 'gewone dag' en 'gewone val' toch weer zijn gevolgen heeft. En dat is wat opbreekt. Alles wat gewoon is of gewoon was is niet meer..... Overal moet je bij nadenken en elk simpel plekje op de huid wordt een 'ongerust object'. Ook zijn temperatuur loopt weer wat op en hij is weer erg aan het hoesten... Afgelopen week waren we stiekum aan het kijken voor een vakantie in het buitenland, voor als Beau klaar is met de behandeling... Bij het zien van de mooie plaatjes begin ik spontaan te huilen. Ik verlang er naar, maar tegelijk is er die angst..... Iets wat vroeger zo gewoon was, lijkt nu wel een 'wereldwonder'..... Het voelt een beetje als de goden verzoeken, maar ja, we willen ook zo graag weer vooruitkijken!!! En we willen niet te lang wachten...... De angst dat het terugkomt zit er zeker in, en we kunnen de vakantie dan maar vast 'in de pocket' hebben.... Gisteren heeft een mede leukemiepatient uit Eindhoven zijn laatste chemo gehad!!! Wat ben ik blij voor hem en zijn gezin!! Maar wat is het 'eng' om nu weer de gewone wereld in te stappen!! Een datum waar je zolang naar verlangt, maar als het zover is ontstaan er nieuwe angsten en onzekerheden.... GEFELICITEERD, jullie hebben het dik verdiend!! Afgelopen weekend ben ik weer met mijn zussen in het huis van mijn moeder geweest. We hebben hard gewerkt. En toch zijn deze dagen heel speciaal. We vinden oude video banden en lachen het uit bij het zien van deze beelden. Al die coupes en kleding.... Tegelijk is het ook heel confronterend..... Slechts enkele jaren later zijn beide ouders dood. Ook mijn oma staat er op. Ze is 85 jaar en zingt een lied op de bruiloft van mijn zus. Dan weer realiseer ik me dat mijn oma 40 jaar ouder is geworden dan mijn ouders........ Dat is nu (bijna) mijn leeftijd..... Heel mijn geleefde leven...... Als ik hierover nadenk mis ik mijn ouders meer dan ooit...... Beau zit weer in zijn DEXA week. Hij heeft last van zijn spieren in zijn handen. 'Ik denk dat we naar de dokter moeten ma', zei hij gisteravond, toen hij zo'n last had. 'Nee', hoor ik mezelf zeggen. 'Dat komt door de chemo, dat is normaal'..... Ja, het is immers normaal dat je van de chemo overal last van krijgt waar je nou net geen last van had!! Maar natuurlijk is hier niks NORMAALS aan!!! Vanavond gaat hij logeren voor 2 nachtjes bij opa en oma. Heeft hij even rust, zoals hij het zelf zegt.... Jack krijgt zijn beste vriend te logeren.... Want ja, dat hebben we ook al zo vaak beloofd..... En volgende week; Dan is het weer zover.... Een nieuwe poging om Beau zijn wens tot uitvoering te brengen..... Dan gaan we weg van 'stichting Doe een Wens'...... Ik vind dit zo confronterend....... Als ik eraan denk, word ik al emotioneel...... Geef het maar aan een gezin dat er erger aan toe is, denk ik nog steeds...... Maar ach, ik hoef mijn blog maar te lezen om te realiseren dat het ook echt voor ons bestemd is!!

tijd.......

Elke keer denk ik weer;'Waar blijft de tijd'..........
Ik weet soms niet meer, wat ik het uur ervoor heb beleefd....
We maken zoveel dingen mee, en in elke versnelling!!
We zijn voornamelijk bezig om niet teveel uit de bocht te vliegen en hebben de eindbestemming duidelijk voor ogen!

Afgelopen donderdag is de overlijdensdag van mijn vader. 'Zouden ze nou samen hun overlijdensdag vieren?', denk ik nog...... Hahahaha wat zou dat mooi zijn.... 7 jaar is mijn vader al dood..... waar blijft de tijd....

Toch wil ik ook graag het hier en nu meemaken. Hoeveel nare dagen er ook bij zitten.
Charly is zondag 3 jaar geworden. En dan denk ik weer; 'Waar blijft de tijd?'..... Normaal denk je dat al bij 3 opgroeiende kinderen, maar de helft van haar leven, hebben wij grotendeels in het ziekenhuis doorgebracht. Even denk ik terug aan de bevalling..... Op het laatste moment na 42 weken alsnog helemaal dwars in mijn buik!! Dit moest een meisje zijn!!! Het werd een keizersnede en ik zie de bezorgdheid van mijn moeder nog op haar gezicht...... Ik wil bijna zeggen; 'het is toch allemaal goedgekomen', maar toch klinkt dat op dit moment wat wrang...

Het is voor Charly normaal dat Beau ziek is en ze houdt elke maandag Beau zijn hand vast als hij wordt aangeprikt voor zijn chemo..... En Beau speelt het spelletje mee.....
Afgelopen maandag klinken Beau zijn longen 'schoon'.... Ook voelt hij zich wat beter.... We zijn gematigd enthousiast.
Ook is de eerste afspraak met de kinderpsycholoog een feit. Beau vindt het erg spannend, en ik leg hem uit dat geen enkel antwoord fout is. En als hij het niet weet dat hij dat gewoon mag zeggen.
Nou hij had er geen moeite mee!! Wat kan die jongen zijn gevoelens goed omschrijven zeg.... Daar kan menig mens nog wat van leren.... Natuurlijk is het ook erg confronterend en heel vermoeiend..... Maar trots zijn we....
Hopelijk helpt Beau dit met de nachten.... Want elke nacht komt Beau bij ons op de kamer.....

Maar tijd kan ook iets moois betekenen.... Tijd voor elkaar!
Willem en ik staan op het punt om te vertrekken naar een heerlijk hotel!! En wel voor 3 nachten!! Willem heeft me hiermee verrast, en ik vind het heerlijk!!! Afgelopen weekend had ik een ontzettende keelontsteking. Ik ben nog met de antibiotica kuur bezig, en op het moment loopt het snot eruit en heb ik flink last van mijn oren....
Maar ik weet als geen ander dat dit mijn zwakke plek is.
Mijn lijf geeft nu aan; 'Jack, rustig aan!' NU!!
En waar dan liever samen met mijn man, onder het genot van drankjes, hapjes, sauna, massage, filmpje, nachtrust (?!).........
Makkelijker dan ooit tevoren kan ik mijn gezin (vertrouwd) achterlaten.
We moeten de batterij weer opladen!!!

Wel ben ik een klein beetje skeptisch. De laatste keer dat we samen weg waren was heerlijk. We waren echt even heerlijk uitgerust. Gelukkig wisten we nog niet wat voor een weken er zouden volgen...... Want het ergste moest schijnbaar nog komen.....

Toch wil ik niet teveel afwachten op wat er nog komen gaat!!
Gisteren heb ik 'over mijn lijk gezien' en zitten brullen om een meisje van 19 dat overlijd aan de gevolgen van kanker. Oneerlijk; ja!! Te stoppen; Nee! Het was schijnbaar haar tijd....
'Wat als' is iets dat we allemaal (gelukkig) niet weten....
Daarom wil ik iedereen een heerlijk weekend toewensen, en geniet!!
Geniet!! Pluk de dag en neem de tijd!!
Voor elkaar en alle lieve mensen om je heen.....