Afscheid

Vandaag neem ik afscheid van mijn blog............ Niet omdat ik het zelf zo graag wil, maar ik merk dat Beau er 'last' van heeft........... Hij wordt ouder en wil niet meer dat zijn leven wordt gedeeld........ Nooit zal ik vergeten hoe ik met jullie mijn gedachtes en gevoelens heb mogen delen....... Hoe fijn het was in de eenzame uurtjes, om toch even contact te hebben met de buitenwereld..... Het heeft me opener gemaakt........ me veel warmte en troost gegeven.......... Ik wil jullie nogmaals enorm bedanken voor jullie steun! Maar nu is het tijd om afscheid te nemen........... 'afscheid nemen bestaat niet'...... speelden we op de begrafenis van mijn vader, nu alweer meer dan 10 jaar geleden....... En zo is het zeker; we nemen altijd onze rugzak mee! Maar we zorgen ervoor dat het niet voelt als 'balast', maar dat we een rugzak met tools hebben, over hoe we door het leven willen gaan!! Over enkele dagen krijgen we de sleutel van onze nieuwe woning............. Iets wat we voor de kanker eigenlijk al een beetje in de planning hadden......... Deze verhuizing is niet alleen een afscheid van onze oude woning............ Het zijn rasse schreden richting de toekomst........... een toekomst die even leek stil te staan.............. Het is fijn om weer te durven gaan.......... Toch doet het ook zeer............. Zoveel spullen in mijn handen van 'toen'............ al jullie kaartjes en lieve berichten weer door mijn handen gegaan........ Opnieuw keuzes moeten maken over de spullen van mijn ouders......... Het gemis van mijn ouders......... van hun wijze raad en bemoeienis........... en natuurlijk de handige handen van mijn vader.... En als je terug kijkt zijn deze 12 jaar echt wel heftig geweest........... De bekkeninstabiliteit tijdens mijn zwangerschappen........... het overlijden van mijn ouders......... de kanker...... zowel bij Beau als bij mijn moeder............. Toch hebben we hier 12 jaar lang met veel plezier gewoond............. Beau was een half jaar oud, jack en charly zijn hier geboren.............. En juist door deze ups en downs, zien we onze toekomst lachend tegemoet! We genieten van elke stap die we voorwaarts zetten!! We zijn dankbaar voor ons gezin en de lieve mensen om ons heen!! Dank je wel............ Geniet van elkaar en maak tijd voor elkaar.......... X

vandaag 3 jaar geleden..............

Vandaag is het 3 jaar geleden dat je je laatste adem uitblies..............


Juni is en blijft een moeilijke maand.............. eentje waar verdriet, angsten en geluk elkaar afwisselen......


De maand waarin Beau zo ernstig ziek werd, en de oncoloog niet wist wat hij mankeerde....... nog steeds zie ik de angst in hun ogen, Beau snakkend naar adem............
Toen uiteindelijk een dubbele longontsteking werd ''gevonden"  en het medicijn goed aansloeg, maakte deze angst snel plaats voor blijdschap........ geluk......... wat als........


Eenmaal thuisgekomen kwam er dan toch weer een bericht vanuit het niets........... mijn moeder bleek ernstig ziek en een paar dagen later was ze er niet meer............


Nog nooit heb ik in 1 uur zoveel geluk en zoveel verdriet gevoeld!! Ondraaglijk en vol ongeloof heb ik deze dagen beleefd.......... ondergaan.........


En daarom wil ik nu ook van elk moment genieten..............
Maar zeker ook dankbaar voor de mooie momenten van de laatste 3 jaar.
Nog niet zolang geleden ben ik samen met Willem naar IJsland gegaan, iets wat ik altijd al wilde....
En tijdens de ellende heb ik wel geleerd dat je de dingen niet moet uitstellen........
Toen we in IJsland waren heb ik enorm genoten. Ik waande me in een soort 'maanlandschap' van sneeuw en natuurschoon........... soms leek het wel of ik dichterbij je was...........
Maar tegelijk is er ook weer het verdriet........ het niet met je kunnen delen van onze nieuwe plannen!


De afgelopen 3 jaar hebben we veel mooie dingen samen gedaan! Elke dag weer een stapje verder van de kanker af............ En toch is er in deze 3 jaar één moment geweest, waarin de klachten weer terug leken te zijn............... heftig is en was het om deze onzekerheid weer opnieuw zo te ervaren. Ook al was dit x 'het gesprek' GEEN slecht nieuws gesprek............. Even waren we terug bij toen....... even zijn we weer erg klein...........
Maar het geeft ook weer kracht!!!
We moeten niet gaan zitten wachten op 'wat als..........'.............
En ook al denk je dat je het niet doet............ altijd en eeuwig zit er ergens diep van binnen die eeuwige onzekerheid...........


Soms kijk ik de foto's van toen terug............. Veel herinneringen...........
Natuurlijk ben je de dingen niet vergeten, maar we hebben toen zoveel meegemaakt...........
Het is fijn om de foto's te bekijken............ het relativeert de mankementen en pijntjes die hij nu nog heeft..........


Afgelopen zondag is het dan weer vaderdag............. ook deze dag gaat zonder mijn ouders voorbij.... We vieren Beau zijn verjaardag, maar ik mis het oude samenzijn van mijn familie........
Ik zie mijn zussen ouder worden......... wat lijken ze op mijn ouders ;)  Maar toch is het anders.....


Beau gaat morgen op kamp................ van groep 8. Een afsluiting van zijn lagere school........ een afsluiting van nog veel meer.............
Hij is er aan toe en wij ook!! wat gun ik hem een toekomst zonder verleden..........


Maar bij de intake van zijn school, komt het dan toch ter sprake..........
Vele vragen worden hem opnieuw gesteld..............
Op een gegeven moment komt moeder leeuw weer voor haar welp op; 'Beau, volgens mij heb je alles nu wel verteld, of wil je er nog meer over vertellen?' , maakt de leerkrachten duidelijk dat we naar het volgende onderwerp kunnen gaan............


Houdt het dan nooit op.................


Over 2 weken is er dan weer de KIKA run............... Eerlijk gezegd was dit x mijn energie ver te zoeken.............. Maar ik wil het gevoel blijven vasthouden!! Dankzij alle onderzoeken, heeft Beau veel meer kans van slagen............. Het samenzijn van deze dag en stilstaan bij wat als...............
Hoe kan ik nou moeilijk doen over 5 km rennen, als  je kind honderden chemo's heeft ondergaan...........


Dus vanmorgen samen met Beau getraind............. En Willem doet het weer zonder oefening, maar op zijn tandvlees.............. Met zijn drietjes zullen we de eindstreep halen!! Met een SMILE!

Het Radbout Ziekenhuis

Vandaag stond er weer een afspraak in het Radbout zkh in Nijmegen gepland.


Dagje vrij genomen, oppas geregeld, taske gepakt........................
Nadat wij allen omdebeurt deze week de kots en schijtziekte hebben overwonnen, was het vannacht Willem zijn beurt............. helaas kon hij dus niet mee naar ons 'uitstapje' naar Nijmegen.


Ook Beau voelt zich nog niet helemaal fit. Of is hij gespannen?!! Het is een 'normale' controle, maar ja, wat is normaal......... Hij vindt het spannend en ik stiekem ook, elke x maar weer.


De planning;
Om 11 uur bloed prikken, om half twaalf lichamelijk onderzoek en gesprek bij de oncoloog.
Dan om half 1 een hart filmpje, om 1 uur een hart echo. Daarna een gesprek met de cardioloog.


Maar natuurlijk loopt zo'n dag weer anders dan gepland. Na het bloedprikken loopt het enorm uit.
Het apparaat voor de differentiatie van het bloed doet het niet!! Tenminste dat vertellen ze.
Op datzelfde moment zie ik de maatschappelijk werker voorbij lopen........ Even flitst het door me heen................ 'het zal toch wel goed zijn'............ ze zitten toch niet te 'rekken'..........
Onzeker maakt al het wachten........ Ondertussen doe ik met Beau een potje tafelvoetbal. Ik wil mijn ongerustheid niet naar hem overbrengen.


Tijdens het wachten dwalen mijn gedachten telkens af........ Ik bedenk me dat Willem er niet bij is........ Dat ik helemaal geen kleding bij heb........... Gelukkig hebben we een annuleringsverzekering, dus IJsland kunnen we gewoon annuleren.............
Ook vang ik een gesprek op van ouders die met een verpleegkundige praten. Het gaat niet goed, er zijn vlekjes gevonden........... bah, wat een ellende........ dit gezin gaat in gesprek...... ik heb ze niet meer gezien, maar vrees het ergste! Ook zie ik veel zieke kinderen.......... kaal....... opgeblazen van de medicijnen............ Toen zat ik er middenin en zag het niet!! Nu valt alles op!


Dan worden we gehaald door de oncoloog. We starten met het lichamelijk onderzoek, dat prima is!
Ook het bloed onder de microscoop ziet er goed uit!! Alle andere uitslagen zijn goed!!
Het bloedonderzoek volgt misschien straks, en anders wordt dit later gemaild of doorgebeld........
Pffffffffffffffffff wat een drukte om niks Jack, dit ben ik niet van mezelf gewend............
Het lijkt wel dat naarmate de tijd verstrijkt, deze ziekenhuisdagen alleen maar zwaarder worden......
Blij en opgelucht lopen we dit poortje voorbij!!


Dan volgen diverse onderzoeken voor Beau zijn hart. Hokje in, hokje uit. Kleding aan, kleding uit......Beau zijn hart maakt nog steeds een andere slag, maar eerlijk gezegd heeft Beau er niet zoveel last van. Toch willen ze meer onderzoeken. Ze willen Beau 1 dag aan een kastje leggen.
Dan ben ik er klaar mee!! Dit hebben we afgelopen jaar op hun verzoek in Eindhoven gedaan, en daarom moesten we nu opnieuw komen....... Maar je raadt het al; dit filmpje is 'kwijt'.................... 'Nou ga hem maar zoeken dan!'...............  'Wilt u erop wachten?'....... NEEEEEEE
Na 5 uur in dit ziekenhuis te hebben vertoeft, ben ik er weer helemaal klaar mee!!!!


Morgen staat er een belafspraak gepland, ik ben benieuwd..........


Toch maken Beau en ik er een mooie dag van!!!
Tussen al het wachten door hebben we veel intieme en serieuze gesprekken.
Deze bezoeken zijn een soort verwerking. Elke afdeling of kamer die we ingaan heeft zijn eigen herinnering. Beau stelt veel vragen over zijn allergische reactie. Dat hij het toen zo benauwd had.
Ook hebben we het over de mri's.......... en dat hij zoveel van ons mocht..........
We komen veel oude bekenden (verpleegkundigen) tegen............ We hebben zoveel met hen samen meegemaakt. En dan zien we Vivian!!!
Dat was echt een leuk weerzien! Zij was de behandelend oncologisch verpleegkundige van Beau. Zij heeft alle drama's met ons meegemaakt, en was zo betrokken............ We hebben veel ongeruste momenten samen gedeeld ............  Ik zie dat ze geniet om Beau zo te zien!! Zo'n ander kind.......


Wat ben ik dankbaar............
Wat moet het toch een zwaar beroep zijn.............. maar wat ben ik dankbaar.......................
Dankbaar dat ik uiteindelijk hand in hand met Beau het ziekenhuis uit loop!!
Tot volgend jaar ziekenhuis Nijmegen!!


Elke keer als ik hier naar binnenloop krijg ik de rillingen........... Maar JIJ hebt mijn kind beter gemaakt!


Vandaag weer genoeg terug-blik-momenten 'beleefd'....................
Deze week weer even verwerken en doorbijten....................


En dan is het weer tijd om mooie toekomst momenten te beleven..........

Waar blijft de tijd....................

Ken je dat gevoel.......... Dat ze aan je vragen hoe oud je bent en dat je voortaan moet terugtellen aan de hand van je geboortejaar om erachter te komen hou oud je nu eigenlijk bent!


Deze week kreeg ik via Linkd in een berichtje dat ik 4 jaar deze functie heb........ Is dat alweer vier jaar geleden?? En ineens ben ik terug in de tijd;
Vier jaar geleden komen we terug van ons jaarlijkse vrienden feest(herfst)vakantie. Een super gave week achter de rug en met veel energie komen we thuis.
Dan belt mijn moeder; 'de kanker is terug'. Slik, hoe verschillend kan een wereld er in ene x uitzien. Maar zo positief als mijn moeder was, sta ik haar zoveel mogelijk bij.
Tegelijkertijd begon ik in een nieuwe functie bij de bank. Eentje waar ik nog meer mijn 'kwaliteiten' in kwijt kon, want ja, daar gaat het toch allemaal om............ Na een hele (strijdvolle) procedure was ik 'geschikt' bevonden!! Wat was ik blij en trots..............
Wat eerst zo belangrijk leek, verscheen op de achtergrond na het bericht van mijn moeder; de eerste weken van deze nieuwe functie kon het werk me eigenlijk geen bal meer schelen......
Toch is er eind van het jaar weer licht achter in de tunnel en proost ik op een mooi nieuw jaar!!!
Nou en de rest van ons leven hebben jullie inmiddels intens mee mogen beleven..........


En zo zie je maar. Wat soms enorm belangrijk lijkt, is in een andere wereld van geen belang!
4 jaar geleden stond onze wereld op zijn kop! Van de ene op de andere dag! Tot op de dag van vandaag kan ik het me nog niet voorstellen dat ons dit allemaal is overkomen.


Ons leven staat nu in het teken van 'welke middelbare school' is het beste voor mijn kind!!
We gaan naar diverse bijeenkomsten en de ene school is nog beter dan de ander........ Maar een nieuwe periode breekt aan! Onze 'kleine jongen' wordt groot! En het lijkt voortaan weer de normaalste zaak van de wereld! Ik vind het super om hem zo te zien en met welk enthousiasme hij er ook echt zin in heeft. Toch maak ik me ook wel zorgen...........
Hij zegt wel dat hij klaar is met alle aandacht, maar hier op deze nieuwe school zal hij toch opnieuw zijn plekje moeten veroveren. Maar tegelijkertijd snap ik dat hij juist dáár aan toe is.
Heerlijk toch die 'gewone-ouder-kind-zorgen'..............


Deze week hadden we in de bus weer een onverwacht zwaar gesprek. Uit dit gesprek merk ik dat ook Beau zich echt nog wel zorgen maak. Ik sluit af met de zin; 'je moet genieten van het hier en nu jongen, want je weet nooit wat de toekomst brengt'! Hij kijkt me dan met zijn blauwe kijkers aan en met zijn kuiltjes in zijn wangen. Een diepe frons op zijn voorhoofd ontspant na ons zware gesprek. 'Maar dat doe ik nu al mama, ik geniet van elke minuut!'  Hij pakt me stevig vast en de rest van de busreis vervolgen we in stilte............... Wat is het toch een heerlijk jong..........


En zo gaat de tijd voorbij.......... soms sluipend.......... soms in snelvaart...........
Het gemis van mijn moeder wordt meer ipv minder............ maar ach, het is nu eenmaal zo, dus ik geef er gewoon af en toe aan toe! Het is fijn om aan haar te denken en te denken aan vroeger.......
En daar heb je het weer........... 'vroeger'..............
Vroeger dacht ik; al dat geleuter over 'vroeger'...........
En nu doe ik er zelf aan mee...............
Ik vind het fijn dat ik zoveel mooie geluksmomenten heb van 'vroeger'................


Conclusie; ouder worden is mooi!!!
Misschien niet altijd aan de buitenkant ;)
Met hangende borsten, hangbuik (zwijn), grijze haren, en onze rimpels..............
Maar elke rimpel, elke grijze haar ............ elk lichaamsdeel dat voortaan  door de 'zwaartekracht' wordt beïnvloed.............
Het is het allemaal dubbel en dwars waard geweest!!! Elk hebben ze een eigen verhaal, soms vreugdevol en soms dramatisch........................ Maar het heeft me gemaakt tot wie ik ben!


En daar ben ik trots op!

Leef!

Het leven is mooi, het leven is goed!!


Het heeft lang geduurd, maar het leven voelt weer als echt leven!!!
Een heerlijke vakantie hebben we achter de rug.
6 weken lang campinglife.......... less is inderdaad more.............


In deze vakantie ga ik samen met Willem een weekendje weg. Ik maak een soort memory tour door Utrecht, de stad waar ik ben geboren en getogen........ Wat voel ik me hier thuis...... Ik bén echt ouder geworden........ het voelt als thuiskomen...... En toch ziet alles er net even anders uit als in mijn herinnering........ en toch lijkt het als de dag van gister dat ik hier nog op straat speelde.......... Heimwee naar vroeger, heimwee naar 'toen was alles nog zo gewoon'.......
Wat had ik hier nog graag met mijn moeder naartoe gegaan....... ze had er minstens net zo van genoten als ik!! Trots als ze was, onze Utrechtse!


Maar zoals gezegd hebben we heerlijk genoten op de camping met ons hele gezin. Quality Time!
Weer een jaar verder........ zo voelt het toch nog steeds............
Dit jaar extra controles gehad ivm hart en longen............ en eigenlijk nog meer, maar ivm Beau zijn privacy (ja, kleine kindjes worden groot) laat ik dat achterwege.....
Maar als je dan in zo'n vakantie weer een balans opmaakt, zijn er toch weer vele extra onderzoeken geweest. Maar voor het eerst voelt het niet als ballast. Alle onderzoeken wijzen wel iets uit, maar niets drastisch........... en natuurlijk maakt dit ook af en toe onzeker.
Maar voor het eerst kan ik er meer afstand van doen........... als na controle geen levensbedreigend iets blijkt, moet ik het loslaten, anders heeft controleren geen zin. Voor het eerst kan ik het ook loslaten......


Gisteren zijn alle kids weer voor het eerst naar school gegaan........... Beau zit nu in groep 8. Spannend, druk, dé oudste van school............. Toch doet het me wat als ik hem daar in dat laatste klaslokaal zie zitten. Wie had dit durven hopen een aantal jaar geleden........... Wie had zich daar ooit druk om gemaakt nog meer jaren daarvoor...........
Zoveel verandert door die vreselijke ziekte!!


Maar wat voelt het op dit moment goed!! En echt, het is eng om dit hardop te zeggen!!
We hebben met zijn allen zoveel hiervan geleerd. We zijn met zijn allen óuder geworden, volwassener........... En hoe gek het ook klinkt......... we zijn rustiger geworden, zo dankbaar met hetgeen we wél hebben......... We zijn zeker niet negatief.............


Heel af en toe is er zo'n donkere wolk.......... heel af en toe tijdens gesprekken komen er weer heftige gevoelens naar boven....... gevoelens die redelijk zijn verwerkt, maar die gewoon té erg zijn........ Onwerkelijk is dan steeds weer dat dit onze realiteit was........


Het feit dat ik mijn moeder juist in deze tijd moet missen is extra zwaar....... wat had ik dit graag met haar gedeeld!! Maar toch realiseer ik me dat ik dankbaar ben voor mijn gezinsleven, hoe ik thuis mijn kinderjaren heb beleefd! Er zijn mensen die dit nooit zullen ervaren..........


Maandag is de overdracht van het huis van mijn moeder. Afgelopen week ben ik nog een laatste keer in het huis geweest voor de laatste 'dingetjes'............ Het viel me zwaar om na lange tijd weer in het huis aanwezig te zijn.......... Ik zou bijna een vergelijk willen maken met een opbaring van een overledene...... De buitenkant is er nog, maar de geest is weg......... Je probeert het nog een beetje op te leuken, maar de ziel is eruit!!! Het is moeilijk om in dit bijna lege huis te zijn...........
Als ik aan het eind van deze dag samen met mijn zus aan het graf van mijn ouders sta, begint het te donderen en begint het te gieten!!! De hagel valt op ons neer.............
Zeiknat en met een volle wagen keren we weer huiswaarts.................. Deze avond heb ik nog veel last van mijn herinneringen......


En zoals het leven is, zo zijn ook onze komende dagen............


Vrijdag Jack zijn kinderfeestje!!
Zaterdag de overlijdensdag van mijn vader..........
Zondag een uitje naar de Efteling.......
Maandag de overdracht van het huis van mijn ouders, een voorgoed afscheid van het enige wat nog 'thuis' was en de kwartaal controle van Beau in het zkh....
Dindsdag is Charly jarig.............


Met een lach en een traan............ soms zijn de tegenstrijdigheden groot............
That's life............... Leef!

Don't Give Up The Fight

Deze week staat in het teken van verwerken........
Ik voel me verdrietig, ben moe en denk veel aan het verleden............
Soms is dat fijn........... soms geeft dat verdriet.........


Deze week voelt het als een balast en als ik dan per ongeluk het nummer van Racoon tegenkom dan zijn de gevoelens weer als gisteren....... Het laatste nummer op de begrafenis van mijn moeder......




Juist na een fantastische vakantie met de kinderen ben ik zó trots en gelukkig met mijn gezin!!
Buiten het feit dat het van buiten prachtkinderen zijn, zijn ze dit ook van binnen (haha ja welke moeder zegt dat anders over zijn kids.....). Willem en ik zijn een geweldig team, onze liefde is alleen maar gegroeid en we hebben zoveel respect voor elkaar...........  Om dit samen te beleven is een hel, maar na de hel geeft het rust en zekerheid!! Hoe twee zo'n verschillen mensen, zo samen één kunnen zijn............ ik sta er nog versteld van........... Dankbaar dat ik mijn Willempie heb!
Toen wij in Turkije waren heb ik echt mijn geluksmomenten vastgepakt!!
Eigenlijk hebben we het nauwelijks over de kanker!!!




Maar dan toch s-morgens als ik alleen ben met Beau komt daar weer die vraag uit het niets; 'Mam, waarom had je me niet eerder vertelt dat ik kanker had?'
Als ik Beau uitleg dat wij het ook niet eerder wisten en dat hij het tegelijk wist is hij bijna verbaast.....
Beau wordt ouder.......... en er gaat meer om in dat hoofdje dan wij ons realiseren...........




Tijdens de vakantie heeft Beau enorm last van zijn longen....... en ook nu heeft hij hier nog last van. Ook verschijnen er nog meer moedervlekken.......... De nachten blijven een probleem..........




Het is moeilijk om hier een rustige modus in te vinden.... Als we willen kunnen we hier allerlei onderzoeken op loslaten, maar praktijk leert ons dat deze onderzoeken vaak alleen maar meer vragen geven........ De afgelopen weken worden afgewisseld met totale ontspanning tot grote spanning.......
Ook hier wordt ik weer onrustig van. Ik wil door!! Ik heb geen zin om eindeloos over hetzelfde te blijven zeuren..............




Maar ik merk dat dit het verwerken is............. De realisatie dat mijn moeder nu bijna 2 jaar dood is komt als een donderslag bij heldere hemel binnen!!
De nasleep van de kanker kost zoveel energie........ En tegelijk realiseer ik me dat we 'geluk' hebben gehad en ben ik dankbaar voor alle mooie dingen die we samen beleven.......




Dus vanaf nu maar weer opnieuw een 'reset'.
Genieten van het mooie en nooit opgeven om dit te bereiken...............

opladen!

Het is alweer even geleden dat ik voor het laatst schreef.........

Na een GEWELDIGE carnaval, was de landing in de week erna weer even heftig!
In deze week waren de vervolgafspraken 'plots' ingepland in het catherina ziekenhuis........ en als iets zo snel gebeurd, dan krijg je toch altijd weer een onderbuik gevoel.
Maar ook deze afspraken voelden weer als een 'inbreuk' op ons 'gewone werkzame en normale afspraken' leventje........
Dinsdag ging ik met Beau naar het ziekenhuis en kreeg hij allerlei ellectrodes op zijn lijf, om zijn hartslag 24 uur op te nemen........
Eerlijk gezegd, vonden we het wel spannend. Want ja, na zoveel ziekenhuiservaring is het hart toch echt wel weer iets anders....... Maar toen we er eenmaal waren, werden we vlug geholpen en stonden nog geen half uur later met 10 electrodes, een hartkastje en een lijst die we moesten invullen, weer buiten......
Beau voelde zich wat onwennig......... maar ook dat duurde maar een uurtje en hij vervolgde zijn dag, zoals hij dat altijd deed. Wel is het 's-avonds moeilijk om hem zo met al die ellectrodes in bed te zien liggen..
De volgende dag konden we het kastje met SD-kaart inleveren........

Op deze dag stond ook een afspraak gepland met de dermatoloog..... We combineerden deze afspraak met het wegbrengen van het hart kastje en ik zag ons een half uur al buiten staan, om vervolgens aan mijn werkverplichtingen te kunnen voldoen........
Bah wat een tegenvaller werd dat!!

Beau had nl allerlei uitslag op zijn gezicht...... Ik maakte me hier eerlijk gezegd niet zo'n zorgen over. Wel was het zwaar irritant en waren we al vele zalfjes verder............... Ik had Beau al voorbereid voor dit gesprek en aangegeven dat mama zich niet zomaar weg zou laten sturen.
'Mam, je doet toch wel aardig tegen de dokters he?' zegt Beau dan........... Hahaha hij kent zijn moeder als geen ander....... en idd af en toe kan ik echt op mijn strepen staan........ Beau vindt dat dan altijd zielig voor de artsen...... ze doen immers hun best....... Ja, dat krijg je als je kind oud en wijs genoeg is! En als je voor openheid en eerlijkheid bent!! Je kunt immers niet alles áchter zijn rug om bespreken!! En soms lukte dat ook niet in het heetst van de strijd.............
'Nee, ik zal me inhouden Beau'..........

Maar tijdens dit bezoek treffen we een arts in opleiding....... Eerst wordt er stilgestaan hoe erg het wel niet is om leukemie te hebben......... pfff daar heb ik dus echt geen zin in, daar ben ik hier niet voor........
Er wordt gekeken en een volgende arts volgt.........
Deze arts constateerd een ontstoken MOEDERVLEK!! Huh, een moedervlek??!! ik dacht dat dit één van die vlekken was net als al die andere plekken??!!! Voorzichtig, maar nadrukkelijk probeer ik mijn bezorgdheid hierin te uiten, zonder dat ik Beau verontrust.........
En ja hoor een volgende arts komt erbij........... de 'opper arts'..........
Toch voelt al deze aandacht niet fijn...... Het is net of er een deurtje open gaat, dat ik had gesloten....... al die aandacht...... al die gesprekken...... It brings back memories....... maar deze wil ik me niet herinneren.....

Conclussie; allerlei testen moeten worden gedaan!!
Natuurlijk wordt er een kweek gedaan van de plekjes zelf..........
Vervolgens wordt er met een turbo wattenstaaf tot diep achter in de neus geport........... enorm pijnlijk!
En ja, als klap op de vuurpijl.............. Willen ze ook nog een 'monster' van evt. bacterien bij de anus.......
En aan mij weer de fijne taak, om dit aan Beau te vertellen...........
En misschien moet ik er nog even bij vertellen dat Beau vlekken/irritatie had aan zijn gezicht!!!!! Verder nergens............. dus hoe leg je dan uit dat ze dáár dan ook een monster van willen hebben??!!
Ook moesten we foto's laten maken in het ziekenhuis................

Dus............... van het ene poortje liepen we naar het volgende.............. Elke x opnieuw appte ik naar het werk dat het wat langer zou duren...........
Ondertussen stelt Beau mij weer de meest 'fijne' vragen.......... 'Mam, misschien heb ik wel huidkanker'....... De extra aandacht voor zijn moedervlek is hem niet ontgaan...... Nee, natuurlijk niet!!
Huilend gaan we naar de volgende poortjes.......... Hij geneert zich voor de meest genante standjes waarin hij zich bevindt. Om hem te troosten, vertel ik hem over mijn uitstrijkje die ik die dag ervoor heb gehad...... Slaat natuurlijk nergens op, denk ik nu achteraf........ wie bespreekt dit nu met zijn zoon??!!!
Beau is er zó klaar mee!! En ik ook, maar ik ben de clinic clown moeder, die sterk en grappig tegelijk is.......... die probeert alle informatie tot zich te nemen en ook nog heldere vragen probeert te stellen............ die haar man en het werk op de hoogte probeert te houden..........

4 uur later zet ik Beau thuis af............. en ik rij snel naar mijn werk.
In de auto stort ik in!! Ik ben echt zo verdrietig............ als een film, gaan de eerdere uren aan me voorbij....
Ik laat mijn zorgen toe....... even ben ik alleen........ even kan ik me laten gaan....... Het zal toch niet??!
Als ik op het werk kom, geef ik meteen aan dat ze vandaag niks van mij moeten verwachten ;)
Ze willen dat ik naar huis ga, maar dat hoeft niet.
Ook hier moet ik weer doorheen........ dit is niet alleen verdriet en zorg voor het hier en nu, maar dit is ook verwerking....... verwerking en angsten van het verleden en voor de toekomst..........

Uit het hartfilmpje is gebleken dat Beau inderdaag een andere slag heeft......... Het lijkt niks ernstigs en het hoe en wat wordt nog verder vervolgd.........
Ook zijn Beau zijn plekjes inmiddels verdwenen, maar de moedervlek blijft..........
Uit de onderzoeken is niks ernstigs gebleken........... Wel moeten we de moedervlek goed in de gaten houden........

Ben ik dan gerustgesteld.............
Nee eerlijk gezegd niet.............
De vraag is of dat ooit echt zal komen.............

Ik realiseer me weer dat op elk moment van de dag het tij kan keren........
Net als die ene dinsdagochtend toen bleek dat Beau kanker had........
Net als die ene dinsdagochtend toen mijn vader plotsklaps dood was.........
Net als die donderdagmiddag toen mijn moeder om mij vroeg............

Ook ik laat me weer veel te veel leiden door de dingen die ik denk te moeten......
Ook ik denk vaak aan de dingen die er NIET zijn..........

Wel ga ik veel intenser om met de lieve mensen om me heen..........
Ook kies ik meer voor mezelf.............
Ik ben trots op wie en wat ik ben.............
Ook nemen we veel besluiten.............

Of deze harde les hiervoor nodig was weet ik niet! Want echt als ik dit opschrijf, voelt dit nog heel erg wrang........ Dit gun je echt niemand!!

En daarom duurt het nog slechts een paar daagjes voor we weer in een fantastisch resort neerstrijken........
Waar we genieten van al het mooie om ons heen............
Van die heerlijke mini groelsjes..............
Van het heerlijke eten..........

A place, waar we kunnen ontladen en ons opnieuw opladen!