opladen!

Het is alweer even geleden dat ik voor het laatst schreef.........

Na een GEWELDIGE carnaval, was de landing in de week erna weer even heftig!
In deze week waren de vervolgafspraken 'plots' ingepland in het catherina ziekenhuis........ en als iets zo snel gebeurd, dan krijg je toch altijd weer een onderbuik gevoel.
Maar ook deze afspraken voelden weer als een 'inbreuk' op ons 'gewone werkzame en normale afspraken' leventje........
Dinsdag ging ik met Beau naar het ziekenhuis en kreeg hij allerlei ellectrodes op zijn lijf, om zijn hartslag 24 uur op te nemen........
Eerlijk gezegd, vonden we het wel spannend. Want ja, na zoveel ziekenhuiservaring is het hart toch echt wel weer iets anders....... Maar toen we er eenmaal waren, werden we vlug geholpen en stonden nog geen half uur later met 10 electrodes, een hartkastje en een lijst die we moesten invullen, weer buiten......
Beau voelde zich wat onwennig......... maar ook dat duurde maar een uurtje en hij vervolgde zijn dag, zoals hij dat altijd deed. Wel is het 's-avonds moeilijk om hem zo met al die ellectrodes in bed te zien liggen..
De volgende dag konden we het kastje met SD-kaart inleveren........

Op deze dag stond ook een afspraak gepland met de dermatoloog..... We combineerden deze afspraak met het wegbrengen van het hart kastje en ik zag ons een half uur al buiten staan, om vervolgens aan mijn werkverplichtingen te kunnen voldoen........
Bah wat een tegenvaller werd dat!!

Beau had nl allerlei uitslag op zijn gezicht...... Ik maakte me hier eerlijk gezegd niet zo'n zorgen over. Wel was het zwaar irritant en waren we al vele zalfjes verder............... Ik had Beau al voorbereid voor dit gesprek en aangegeven dat mama zich niet zomaar weg zou laten sturen.
'Mam, je doet toch wel aardig tegen de dokters he?' zegt Beau dan........... Hahaha hij kent zijn moeder als geen ander....... en idd af en toe kan ik echt op mijn strepen staan........ Beau vindt dat dan altijd zielig voor de artsen...... ze doen immers hun best....... Ja, dat krijg je als je kind oud en wijs genoeg is! En als je voor openheid en eerlijkheid bent!! Je kunt immers niet alles áchter zijn rug om bespreken!! En soms lukte dat ook niet in het heetst van de strijd.............
'Nee, ik zal me inhouden Beau'..........

Maar tijdens dit bezoek treffen we een arts in opleiding....... Eerst wordt er stilgestaan hoe erg het wel niet is om leukemie te hebben......... pfff daar heb ik dus echt geen zin in, daar ben ik hier niet voor........
Er wordt gekeken en een volgende arts volgt.........
Deze arts constateerd een ontstoken MOEDERVLEK!! Huh, een moedervlek??!! ik dacht dat dit één van die vlekken was net als al die andere plekken??!!! Voorzichtig, maar nadrukkelijk probeer ik mijn bezorgdheid hierin te uiten, zonder dat ik Beau verontrust.........
En ja hoor een volgende arts komt erbij........... de 'opper arts'..........
Toch voelt al deze aandacht niet fijn...... Het is net of er een deurtje open gaat, dat ik had gesloten....... al die aandacht...... al die gesprekken...... It brings back memories....... maar deze wil ik me niet herinneren.....

Conclussie; allerlei testen moeten worden gedaan!!
Natuurlijk wordt er een kweek gedaan van de plekjes zelf..........
Vervolgens wordt er met een turbo wattenstaaf tot diep achter in de neus geport........... enorm pijnlijk!
En ja, als klap op de vuurpijl.............. Willen ze ook nog een 'monster' van evt. bacterien bij de anus.......
En aan mij weer de fijne taak, om dit aan Beau te vertellen...........
En misschien moet ik er nog even bij vertellen dat Beau vlekken/irritatie had aan zijn gezicht!!!!! Verder nergens............. dus hoe leg je dan uit dat ze dáár dan ook een monster van willen hebben??!!
Ook moesten we foto's laten maken in het ziekenhuis................

Dus............... van het ene poortje liepen we naar het volgende.............. Elke x opnieuw appte ik naar het werk dat het wat langer zou duren...........
Ondertussen stelt Beau mij weer de meest 'fijne' vragen.......... 'Mam, misschien heb ik wel huidkanker'....... De extra aandacht voor zijn moedervlek is hem niet ontgaan...... Nee, natuurlijk niet!!
Huilend gaan we naar de volgende poortjes.......... Hij geneert zich voor de meest genante standjes waarin hij zich bevindt. Om hem te troosten, vertel ik hem over mijn uitstrijkje die ik die dag ervoor heb gehad...... Slaat natuurlijk nergens op, denk ik nu achteraf........ wie bespreekt dit nu met zijn zoon??!!!
Beau is er zó klaar mee!! En ik ook, maar ik ben de clinic clown moeder, die sterk en grappig tegelijk is.......... die probeert alle informatie tot zich te nemen en ook nog heldere vragen probeert te stellen............ die haar man en het werk op de hoogte probeert te houden..........

4 uur later zet ik Beau thuis af............. en ik rij snel naar mijn werk.
In de auto stort ik in!! Ik ben echt zo verdrietig............ als een film, gaan de eerdere uren aan me voorbij....
Ik laat mijn zorgen toe....... even ben ik alleen........ even kan ik me laten gaan....... Het zal toch niet??!
Als ik op het werk kom, geef ik meteen aan dat ze vandaag niks van mij moeten verwachten ;)
Ze willen dat ik naar huis ga, maar dat hoeft niet.
Ook hier moet ik weer doorheen........ dit is niet alleen verdriet en zorg voor het hier en nu, maar dit is ook verwerking....... verwerking en angsten van het verleden en voor de toekomst..........

Uit het hartfilmpje is gebleken dat Beau inderdaag een andere slag heeft......... Het lijkt niks ernstigs en het hoe en wat wordt nog verder vervolgd.........
Ook zijn Beau zijn plekjes inmiddels verdwenen, maar de moedervlek blijft..........
Uit de onderzoeken is niks ernstigs gebleken........... Wel moeten we de moedervlek goed in de gaten houden........

Ben ik dan gerustgesteld.............
Nee eerlijk gezegd niet.............
De vraag is of dat ooit echt zal komen.............

Ik realiseer me weer dat op elk moment van de dag het tij kan keren........
Net als die ene dinsdagochtend toen bleek dat Beau kanker had........
Net als die ene dinsdagochtend toen mijn vader plotsklaps dood was.........
Net als die donderdagmiddag toen mijn moeder om mij vroeg............

Ook ik laat me weer veel te veel leiden door de dingen die ik denk te moeten......
Ook ik denk vaak aan de dingen die er NIET zijn..........

Wel ga ik veel intenser om met de lieve mensen om me heen..........
Ook kies ik meer voor mezelf.............
Ik ben trots op wie en wat ik ben.............
Ook nemen we veel besluiten.............

Of deze harde les hiervoor nodig was weet ik niet! Want echt als ik dit opschrijf, voelt dit nog heel erg wrang........ Dit gun je echt niemand!!

En daarom duurt het nog slechts een paar daagjes voor we weer in een fantastisch resort neerstrijken........
Waar we genieten van al het mooie om ons heen............
Van die heerlijke mini groelsjes..............
Van het heerlijke eten..........

A place, waar we kunnen ontladen en ons opnieuw opladen!