vrijdag 7 november 2014

Waar blijft de tijd....................

Ken je dat gevoel.......... Dat ze aan je vragen hoe oud je bent en dat je voortaan moet terugtellen aan de hand van je geboortejaar om erachter te komen hou oud je nu eigenlijk bent!


Deze week kreeg ik via Linkd in een berichtje dat ik 4 jaar deze functie heb........ Is dat alweer vier jaar geleden?? En ineens ben ik terug in de tijd;
Vier jaar geleden komen we terug van ons jaarlijkse vrienden feest(herfst)vakantie. Een super gave week achter de rug en met veel energie komen we thuis.
Dan belt mijn moeder; 'de kanker is terug'. Slik, hoe verschillend kan een wereld er in ene x uitzien. Maar zo positief als mijn moeder was, sta ik haar zoveel mogelijk bij.
Tegelijkertijd begon ik in een nieuwe functie bij de bank. Eentje waar ik nog meer mijn 'kwaliteiten' in kwijt kon, want ja, daar gaat het toch allemaal om............ Na een hele (strijdvolle) procedure was ik 'geschikt' bevonden!! Wat was ik blij en trots..............
Wat eerst zo belangrijk leek, verscheen op de achtergrond na het bericht van mijn moeder; de eerste weken van deze nieuwe functie kon het werk me eigenlijk geen bal meer schelen......
Toch is er eind van het jaar weer licht achter in de tunnel en proost ik op een mooi nieuw jaar!!!
Nou en de rest van ons leven hebben jullie inmiddels intens mee mogen beleven..........


En zo zie je maar. Wat soms enorm belangrijk lijkt, is in een andere wereld van geen belang!
4 jaar geleden stond onze wereld op zijn kop! Van de ene op de andere dag! Tot op de dag van vandaag kan ik het me nog niet voorstellen dat ons dit allemaal is overkomen.


Ons leven staat nu in het teken van 'welke middelbare school' is het beste voor mijn kind!!
We gaan naar diverse bijeenkomsten en de ene school is nog beter dan de ander........ Maar een nieuwe periode breekt aan! Onze 'kleine jongen' wordt groot! En het lijkt voortaan weer de normaalste zaak van de wereld! Ik vind het super om hem zo te zien en met welk enthousiasme hij er ook echt zin in heeft. Toch maak ik me ook wel zorgen...........
Hij zegt wel dat hij klaar is met alle aandacht, maar hier op deze nieuwe school zal hij toch opnieuw zijn plekje moeten veroveren. Maar tegelijkertijd snap ik dat hij juist dáár aan toe is.
Heerlijk toch die 'gewone-ouder-kind-zorgen'..............


Deze week hadden we in de bus weer een onverwacht zwaar gesprek. Uit dit gesprek merk ik dat ook Beau zich echt nog wel zorgen maak. Ik sluit af met de zin; 'je moet genieten van het hier en nu jongen, want je weet nooit wat de toekomst brengt'! Hij kijkt me dan met zijn blauwe kijkers aan en met zijn kuiltjes in zijn wangen. Een diepe frons op zijn voorhoofd ontspant na ons zware gesprek. 'Maar dat doe ik nu al mama, ik geniet van elke minuut!'  Hij pakt me stevig vast en de rest van de busreis vervolgen we in stilte............... Wat is het toch een heerlijk jong..........


En zo gaat de tijd voorbij.......... soms sluipend.......... soms in snelvaart...........
Het gemis van mijn moeder wordt meer ipv minder............ maar ach, het is nu eenmaal zo, dus ik geef er gewoon af en toe aan toe! Het is fijn om aan haar te denken en te denken aan vroeger.......
En daar heb je het weer........... 'vroeger'..............
Vroeger dacht ik; al dat geleuter over 'vroeger'...........
En nu doe ik er zelf aan mee...............
Ik vind het fijn dat ik zoveel mooie geluksmomenten heb van 'vroeger'................


Conclusie; ouder worden is mooi!!!
Misschien niet altijd aan de buitenkant ;)
Met hangende borsten, hangbuik (zwijn), grijze haren, en onze rimpels..............
Maar elke rimpel, elke grijze haar ............ elk lichaamsdeel dat voortaan  door de 'zwaartekracht' wordt beïnvloed.............
Het is het allemaal dubbel en dwars waard geweest!!! Elk hebben ze een eigen verhaal, soms vreugdevol en soms dramatisch........................ Maar het heeft me gemaakt tot wie ik ben!


En daar ben ik trots op!

dinsdag 26 augustus 2014

Leef!

Het leven is mooi, het leven is goed!!


Het heeft lang geduurd, maar het leven voelt weer als echt leven!!!
Een heerlijke vakantie hebben we achter de rug.
6 weken lang campinglife.......... less is inderdaad more.............


In deze vakantie ga ik samen met Willem een weekendje weg. Ik maak een soort memory tour door Utrecht, de stad waar ik ben geboren en getogen........ Wat voel ik me hier thuis...... Ik bén echt ouder geworden........ het voelt als thuiskomen...... En toch ziet alles er net even anders uit als in mijn herinnering........ en toch lijkt het als de dag van gister dat ik hier nog op straat speelde.......... Heimwee naar vroeger, heimwee naar 'toen was alles nog zo gewoon'.......
Wat had ik hier nog graag met mijn moeder naartoe gegaan....... ze had er minstens net zo van genoten als ik!! Trots als ze was, onze Utrechtse!


Maar zoals gezegd hebben we heerlijk genoten op de camping met ons hele gezin. Quality Time!
Weer een jaar verder........ zo voelt het toch nog steeds............
Dit jaar extra controles gehad ivm hart en longen............ en eigenlijk nog meer, maar ivm Beau zijn privacy (ja, kleine kindjes worden groot) laat ik dat achterwege.....
Maar als je dan in zo'n vakantie weer een balans opmaakt, zijn er toch weer vele extra onderzoeken geweest. Maar voor het eerst voelt het niet als ballast. Alle onderzoeken wijzen wel iets uit, maar niets drastisch........... en natuurlijk maakt dit ook af en toe onzeker.
Maar voor het eerst kan ik er meer afstand van doen........... als na controle geen levensbedreigend iets blijkt, moet ik het loslaten, anders heeft controleren geen zin. Voor het eerst kan ik het ook loslaten......


Gisteren zijn alle kids weer voor het eerst naar school gegaan........... Beau zit nu in groep 8. Spannend, druk, dé oudste van school............. Toch doet het me wat als ik hem daar in dat laatste klaslokaal zie zitten. Wie had dit durven hopen een aantal jaar geleden........... Wie had zich daar ooit druk om gemaakt nog meer jaren daarvoor...........
Zoveel verandert door die vreselijke ziekte!!


Maar wat voelt het op dit moment goed!! En echt, het is eng om dit hardop te zeggen!!
We hebben met zijn allen zoveel hiervan geleerd. We zijn met zijn allen óuder geworden, volwassener........... En hoe gek het ook klinkt......... we zijn rustiger geworden, zo dankbaar met hetgeen we wél hebben......... We zijn zeker niet negatief.............


Heel af en toe is er zo'n donkere wolk.......... heel af en toe tijdens gesprekken komen er weer heftige gevoelens naar boven....... gevoelens die redelijk zijn verwerkt, maar die gewoon té erg zijn........ Onwerkelijk is dan steeds weer dat dit onze realiteit was........


Het feit dat ik mijn moeder juist in deze tijd moet missen is extra zwaar....... wat had ik dit graag met haar gedeeld!! Maar toch realiseer ik me dat ik dankbaar ben voor mijn gezinsleven, hoe ik thuis mijn kinderjaren heb beleefd! Er zijn mensen die dit nooit zullen ervaren..........


Maandag is de overdracht van het huis van mijn moeder. Afgelopen week ben ik nog een laatste keer in het huis geweest voor de laatste 'dingetjes'............ Het viel me zwaar om na lange tijd weer in het huis aanwezig te zijn.......... Ik zou bijna een vergelijk willen maken met een opbaring van een overledene...... De buitenkant is er nog, maar de geest is weg......... Je probeert het nog een beetje op te leuken, maar de ziel is eruit!!! Het is moeilijk om in dit bijna lege huis te zijn...........
Als ik aan het eind van deze dag samen met mijn zus aan het graf van mijn ouders sta, begint het te donderen en begint het te gieten!!! De hagel valt op ons neer.............
Zeiknat en met een volle wagen keren we weer huiswaarts.................. Deze avond heb ik nog veel last van mijn herinneringen......


En zoals het leven is, zo zijn ook onze komende dagen............


Vrijdag Jack zijn kinderfeestje!!
Zaterdag de overlijdensdag van mijn vader..........
Zondag een uitje naar de Efteling.......
Maandag de overdracht van het huis van mijn ouders, een voorgoed afscheid van het enige wat nog 'thuis' was en de kwartaal controle van Beau in het zkh....
Dindsdag is Charly jarig.............


Met een lach en een traan............ soms zijn de tegenstrijdigheden groot............
That's life............... Leef!

vrijdag 23 mei 2014

Don't Give Up The Fight




Deze week staat in het teken van verwerken........
Ik voel me verdrietig, ben moe en denk veel aan het verleden............
Soms is dat fijn........... soms geeft dat verdriet.........


Deze week voelt het als een balast en als ik dan per ongeluk het nummer van Racoon tegenkom dan zijn de gevoelens weer als gisteren....... Het laatste nummer op de begrafenis van mijn moeder......




Juist na een fantastische vakantie met de kinderen ben ik zó trots en gelukkig met mijn gezin!!
Buiten het feit dat het van buiten prachtkinderen zijn, zijn ze dit ook van binnen (haha ja welke moeder zegt dat anders over zijn kids.....). Willem en ik zijn een geweldig team, onze liefde is alleen maar gegroeid en we hebben zoveel respect voor elkaar...........  Om dit samen te beleven is een hel, maar na de hel geeft het rust en zekerheid!! Hoe twee zo'n verschillen mensen, zo samen één kunnen zijn............ ik sta er nog versteld van........... Dankbaar dat ik mijn Willempie heb!
Toen wij in Turkije waren heb ik echt mijn geluksmomenten vastgepakt!!
Eigenlijk hebben we het nauwelijks over de kanker!!!




Maar dan toch s-morgens als ik alleen ben met Beau komt daar weer die vraag uit het niets; 'Mam, waarom had je me niet eerder vertelt dat ik kanker had?'
Als ik Beau uitleg dat wij het ook niet eerder wisten en dat hij het tegelijk wist is hij bijna verbaast.....
Beau wordt ouder.......... en er gaat meer om in dat hoofdje dan wij ons realiseren...........




Tijdens de vakantie heeft Beau enorm last van zijn longen....... en ook nu heeft hij hier nog last van. Ook verschijnen er nog meer moedervlekken.......... De nachten blijven een probleem..........




Het is moeilijk om hier een rustige modus in te vinden.... Als we willen kunnen we hier allerlei onderzoeken op loslaten, maar praktijk leert ons dat deze onderzoeken vaak alleen maar meer vragen geven........ De afgelopen weken worden afgewisseld met totale ontspanning tot grote spanning.......
Ook hier wordt ik weer onrustig van. Ik wil door!! Ik heb geen zin om eindeloos over hetzelfde te blijven zeuren..............




Maar ik merk dat dit het verwerken is............. De realisatie dat mijn moeder nu bijna 2 jaar dood is komt als een donderslag bij heldere hemel binnen!!
De nasleep van de kanker kost zoveel energie........ En tegelijk realiseer ik me dat we 'geluk' hebben gehad en ben ik dankbaar voor alle mooie dingen die we samen beleven.......




Dus vanaf nu maar weer opnieuw een 'reset'.
Genieten van het mooie en nooit opgeven om dit te bereiken...............

zondag 13 april 2014

opladen!

Het is alweer even geleden dat ik voor het laatst schreef.........

Na een GEWELDIGE carnaval, was de landing in de week erna weer even heftig!
In deze week waren de vervolgafspraken 'plots' ingepland in het catherina ziekenhuis........ en als iets zo snel gebeurd, dan krijg je toch altijd weer een onderbuik gevoel.
Maar ook deze afspraken voelden weer als een 'inbreuk' op ons 'gewone werkzame en normale afspraken' leventje........
Dinsdag ging ik met Beau naar het ziekenhuis en kreeg hij allerlei ellectrodes op zijn lijf, om zijn hartslag 24 uur op te nemen........
Eerlijk gezegd, vonden we het wel spannend. Want ja, na zoveel ziekenhuiservaring is het hart toch echt wel weer iets anders....... Maar toen we er eenmaal waren, werden we vlug geholpen en stonden nog geen half uur later met 10 electrodes, een hartkastje en een lijst die we moesten invullen, weer buiten......
Beau voelde zich wat onwennig......... maar ook dat duurde maar een uurtje en hij vervolgde zijn dag, zoals hij dat altijd deed. Wel is het 's-avonds moeilijk om hem zo met al die ellectrodes in bed te zien liggen..
De volgende dag konden we het kastje met SD-kaart inleveren........

Op deze dag stond ook een afspraak gepland met de dermatoloog..... We combineerden deze afspraak met het wegbrengen van het hart kastje en ik zag ons een half uur al buiten staan, om vervolgens aan mijn werkverplichtingen te kunnen voldoen........
Bah wat een tegenvaller werd dat!!

Beau had nl allerlei uitslag op zijn gezicht...... Ik maakte me hier eerlijk gezegd niet zo'n zorgen over. Wel was het zwaar irritant en waren we al vele zalfjes verder............... Ik had Beau al voorbereid voor dit gesprek en aangegeven dat mama zich niet zomaar weg zou laten sturen.
'Mam, je doet toch wel aardig tegen de dokters he?' zegt Beau dan........... Hahaha hij kent zijn moeder als geen ander....... en idd af en toe kan ik echt op mijn strepen staan........ Beau vindt dat dan altijd zielig voor de artsen...... ze doen immers hun best....... Ja, dat krijg je als je kind oud en wijs genoeg is! En als je voor openheid en eerlijkheid bent!! Je kunt immers niet alles áchter zijn rug om bespreken!! En soms lukte dat ook niet in het heetst van de strijd.............
'Nee, ik zal me inhouden Beau'..........

Maar tijdens dit bezoek treffen we een arts in opleiding....... Eerst wordt er stilgestaan hoe erg het wel niet is om leukemie te hebben......... pfff daar heb ik dus echt geen zin in, daar ben ik hier niet voor........
Er wordt gekeken en een volgende arts volgt.........
Deze arts constateerd een ontstoken MOEDERVLEK!! Huh, een moedervlek??!! ik dacht dat dit één van die vlekken was net als al die andere plekken??!!! Voorzichtig, maar nadrukkelijk probeer ik mijn bezorgdheid hierin te uiten, zonder dat ik Beau verontrust.........
En ja hoor een volgende arts komt erbij........... de 'opper arts'..........
Toch voelt al deze aandacht niet fijn...... Het is net of er een deurtje open gaat, dat ik had gesloten....... al die aandacht...... al die gesprekken...... It brings back memories....... maar deze wil ik me niet herinneren.....

Conclussie; allerlei testen moeten worden gedaan!!
Natuurlijk wordt er een kweek gedaan van de plekjes zelf..........
Vervolgens wordt er met een turbo wattenstaaf tot diep achter in de neus geport........... enorm pijnlijk!
En ja, als klap op de vuurpijl.............. Willen ze ook nog een 'monster' van evt. bacterien bij de anus.......
En aan mij weer de fijne taak, om dit aan Beau te vertellen...........
En misschien moet ik er nog even bij vertellen dat Beau vlekken/irritatie had aan zijn gezicht!!!!! Verder nergens............. dus hoe leg je dan uit dat ze dáár dan ook een monster van willen hebben??!!
Ook moesten we foto's laten maken in het ziekenhuis................

Dus............... van het ene poortje liepen we naar het volgende.............. Elke x opnieuw appte ik naar het werk dat het wat langer zou duren...........
Ondertussen stelt Beau mij weer de meest 'fijne' vragen.......... 'Mam, misschien heb ik wel huidkanker'....... De extra aandacht voor zijn moedervlek is hem niet ontgaan...... Nee, natuurlijk niet!!
Huilend gaan we naar de volgende poortjes.......... Hij geneert zich voor de meest genante standjes waarin hij zich bevindt. Om hem te troosten, vertel ik hem over mijn uitstrijkje die ik die dag ervoor heb gehad...... Slaat natuurlijk nergens op, denk ik nu achteraf........ wie bespreekt dit nu met zijn zoon??!!!
Beau is er zó klaar mee!! En ik ook, maar ik ben de clinic clown moeder, die sterk en grappig tegelijk is.......... die probeert alle informatie tot zich te nemen en ook nog heldere vragen probeert te stellen............ die haar man en het werk op de hoogte probeert te houden..........

4 uur later zet ik Beau thuis af............. en ik rij snel naar mijn werk.
In de auto stort ik in!! Ik ben echt zo verdrietig............ als een film, gaan de eerdere uren aan me voorbij....
Ik laat mijn zorgen toe....... even ben ik alleen........ even kan ik me laten gaan....... Het zal toch niet??!
Als ik op het werk kom, geef ik meteen aan dat ze vandaag niks van mij moeten verwachten ;)
Ze willen dat ik naar huis ga, maar dat hoeft niet.
Ook hier moet ik weer doorheen........ dit is niet alleen verdriet en zorg voor het hier en nu, maar dit is ook verwerking....... verwerking en angsten van het verleden en voor de toekomst..........

Uit het hartfilmpje is gebleken dat Beau inderdaag een andere slag heeft......... Het lijkt niks ernstigs en het hoe en wat wordt nog verder vervolgd.........
Ook zijn Beau zijn plekjes inmiddels verdwenen, maar de moedervlek blijft..........
Uit de onderzoeken is niks ernstigs gebleken........... Wel moeten we de moedervlek goed in de gaten houden........

Ben ik dan gerustgesteld.............
Nee eerlijk gezegd niet.............
De vraag is of dat ooit echt zal komen.............

Ik realiseer me weer dat op elk moment van de dag het tij kan keren........
Net als die ene dinsdagochtend toen bleek dat Beau kanker had........
Net als die ene dinsdagochtend toen mijn vader plotsklaps dood was.........
Net als die donderdagmiddag toen mijn moeder om mij vroeg............

Ook ik laat me weer veel te veel leiden door de dingen die ik denk te moeten......
Ook ik denk vaak aan de dingen die er NIET zijn..........

Wel ga ik veel intenser om met de lieve mensen om me heen..........
Ook kies ik meer voor mezelf.............
Ik ben trots op wie en wat ik ben.............
Ook nemen we veel besluiten.............

Of deze harde les hiervoor nodig was weet ik niet! Want echt als ik dit opschrijf, voelt dit nog heel erg wrang........ Dit gun je echt niemand!!

En daarom duurt het nog slechts een paar daagjes voor we weer in een fantastisch resort neerstrijken........
Waar we genieten van al het mooie om ons heen............
Van die heerlijke mini groelsjes..............
Van het heerlijke eten..........

A place, waar we kunnen ontladen en ons opnieuw opladen!

dinsdag 25 februari 2014

Proost!

Het zonnetje schijnt en de lente breekt bijna aan.........
Ik geniet van dit zonnetje en de bloemetjes die opkomen........
Ik voel me rustig...... een soort balans.......... Ik voel me goed!!!

Het is bijna vreemd om dit gevoel weer zo te ervaren....... Willem en ik hebben het er samen over, hoe goed we het wel niet hebben....... En voor het eerst sinds tijden voélt het ook zo.........
Oude dromen worden weer opgepakt...........
Voor het eerst is het fijn dat het leven doorgaat!!! Want je zult het misschien herkennen, maar als er iemand overlijd, of je zit in een crisis, is er niks zo wereldshocking als dat de wereld doorgaat.............

"Mama, vanmorgen in de nieuwsbrief ging het over huidkanker"........... Dan volgt er een stilte......
Oh, hier moet ik iets mee, hoe pak ik dit deze keer aan........
"En waar ging het dan precies over?" vraag ik enigszins onnozel.........
"Nou gewoon, dat je kanker op je huid hebt. En ik werd er verdrietig van"........ zegt Beau zachtjes......
"Heeft de juffrouw je toen getroost?"..........
"Nee, we hadden een inval juf, en die heeft het niet gezien. Die weet natuurlijk niet dat ik kanker heb gehad."
Oeps...... wat een wijsheid!!!
"En wat heb je toen gedaan, want dat was vast niet fijn om zo in de klas te zitten?" vraag ik nog onnozeler.......
Eén van zijn beste vriendinnen had hem getroost........ zij had wél door dat dit voor Beau moeilijk was.
En hoe mooi is dat!! Beau heeft zijn eigen sociale vangnet...........

Zo zat ik laatst samen met Charly en Jack te badderen...........
'Mam, je borsten gaan heen en weer'........... zegt Jack, de borstenman! De kinderen moeten erom lachen.
En ja hoor, daar is-ie weer........... 'Oma, die had één borstje, die andere was ziek, die had kanker!!' , legt Jack haarfijn uit aan Charly. 'Beau heeft ook kanker", zegt Charly (bijna) trots.........
'Nee, Beau hád kanker. Van kanker kun je doodgaan, net als oma. Gelukkig is Beau een kind, dan kunnen de chemo kaspers beter helpen, als je leukemie hebt.'  Aldus Jack 'de denker'..........

Vorige week is dan ons bezoek naar Nijmegen. Beau heeft er echt geen zin in!!! s-Morgens is hij ook sjacherijnig en hij geeft heel duidelijk aan dat hij het toch wel spannend vindt.
Kwart voor acht in de ochtend de auto in!! Pffff dat we dit al die weken, maanden hebben gedaan........
Ik vind deze ene dag alweer zo vermoeiend!!! En natuurlijk volgen er diverse filles..........
Als we aankomen staat er eerst een hartecho op het programma.
Op zich ziet alles er goed uit, maar Beau heeft een 'andere slag' in het ritme. Ook vertel ik dat Beau zelf aangeeft dat zijn hartje klopt (gelukkig maar), maar dan bedoel ik een soort hartkloppingen...... En als je dan op zijn borstkast voelt, dan voel je dit ook zo. Eigenlijk maak ik me hier niet zo'n zorgen over, maar nu samen met deze 'andere slag' lijkt het me toch goed om te benoemen..........
Daarom wordt besloten om binnenkort Beau voor 24 uur zijn hart te 'meten'........... Gelukkig kan dit in Eindhoven ziekenhuis, dus dit wordt vervolgt.......

Dan staan ze ons al op te wachten om bloed af te nemen.........
Wat een drukte trouwens in de wachtkamer. Beau wil automatisch naar de isolatie wachtkamer gaan, hij vindt het ook veel te druk in die andere ruimte. Maar omdat Beau wat verkouden is, zeg ik dat dit niet mag. Ik zie een jongen in de isolatie wachtruimte zitten, die volop in de behandeling zit. Kaal hoofd, sondevoeding in, wit snoetje........... pfffffffffff hoe confronterend!!!
Beau baalt hiervan, maar ik zeg hem dat hij blij mag zijn dat hij voortaan in deze drukke, stinkende wachtkamer 'mag' wachten........... Ondertussen spelen we onze favoriete spel  'mens erger je niet'........

Dan worden we geroepen. Het is bijna een gezellig weerzien!! Ook onze 'oude oncoloog'  wordt opgeroepen om even te laten zien hoe goed het wel niet gaat!!! Echt het is een fabriek daar in Nijmegen, maar er zijn natuurlijk een paar artsen die wel dik 2 jaar lief en leed met je hebben gedeeld!!!

Beau zijn bloedwaardes zijn prima!!! Ook de overige controles zijn goed!! Beau lijkt eindelijk wat centimeters gegroeid!!! Ik moet zeggen dat ik al 3 jaar lang dezelfde maat kleding voor hem koop!!! Maar nu eindelijk begint kleding te klein te worden!!! YES!
Wel heeft Beau last van uitslag op zijn gezicht en ook hiervoor krijgen we een doorverwijzing naar een dermatoloog.

En dan volgt er een moeilijk gesprek...... Beau slaapt nl nog steeds erg slecht........ Is dan ook angstig......
En de grote hamvraag is dan natuurlijk; Waar is hij zo bang voor???
Nou kunnen wij grote mensen daar natuurlijk allerlei redenen voor bedenken. Is hij bang om dood te gaan?? Herinnerd hij zich de paniek tijdens zijn longontstekening toen hij bijna geen lucht meer kreeg??? Herinnerd hij zich de allergische reaktie, waarin er even vette paniek was en de kamer vol stond met artsen?? Is hij bang dat de kanker terug komt???
Of is hij 'gewoon bang'.......... zijn het 'gewone angsten van een jongen van 10 jaar'...........

Tijdens dit gesprek wordt Beau verdrietig, maar ook boos en opstandig. Als we praten over een psycholoog is hij stellig; 'IK WIL ER NIET OVER PRATEN!'
En dit doet zeer!!! Er gaat eigenlijk geen dag voorbij of we praten erover..........
Maar laten we echt onze zwartste nachtmerries zien?? Durven wij onze grootste angsten wel uit te spreken??
Hoe moeilijk is dit om te doen.......... en dat bij de juiste personen te doen.........

Dus ook een doorverwijzing naar een psycholoog volgt.......... nu nog niet, Beau moet even aan het idee wennen.......... Dus met 3 doorverwijzingen op zak verlaten we het ziekenhuis.

Na het ziekenhuis genieten we van een heerlijke lunch met zijn drietjes..........
Als we naar huis rijden, zit ik achterin de auto met Beau. Dit vindt hij fijn........ Dit deed ik meestal als we terug naar huis reden.......... Meestal was Beau dan ziek van de chemo..........
Terwijl we de A50 afrijden word ik emotioneel.......... Deze rit naar huis, is altijd al een rit geweest die ik moeilijk vond. Een weg van een uur waarin je even alleen bent met je gedachten........ waarin je je doodzieke kind in je armen hebt en wakker werd geschut om de kots op te vangen....... Een rit waarin je nadenkt over wat de dokters met je hebben besproken............. en ook een soort rustmoment voor wat er thuis weer te wachten staat........ de rest van het gezin..........

Terwijl we rijden gaat de telefoon....... Het is de juf van Charly..........
Of we haar op kunnen komen halen, ze is ziek!

En zo gaat het leven verder...........

Vrijdag mag Beau de sleutel van de school en daarmee zijn plichten als DE PRINS overdragen aan de volgende........... Hoe gaaf is dat!!! En mama carnavald op school lekker mee!! Heerlijk met alledrie mijn kinderen hossend door de school. En voor het eerst hoeven we niet na te denken óf we ergens carnaval kunnen vieren!! Dit keer gaan we er weer flink tegenaan!!!
Met carnaval proost ik op het leven!!! Geniet ervan met volle teugen!!!

maandag 10 februari 2014

1 jaar na de laatste chemo

Morgen is het precies één jaar geleden dat Beau zijn laatste chemo kreeg.......
Wat een mijlpaal alweer....... Eén heel jaar zonder chemo; dat moet gevierd worden!!
Het lijkt als de dag van gisteren dat hij zijn laatste chemo kreeg..........
En soms lijkt het of het ons NOOIT is overkomen.........

Zeker toen laatst het programma 'sta op tegen kanker' op de TV was.......
Ik kon het niet laten om toch stukjes te kijken in 'uitzending gemist'....... Nieuwsgierig naar hoe anderen met deze ellende omgaan........ Je even niet 'alleen' voelen.......... Ik weet niet wat ik dan zoek. Maar natuurlijk is zo'n uitzending erg emotioneel........

Bij de vooraankondiging van dit programma ziet Beau zijn favoriete soapie van 'Goede Tijden, Slechte Tijden'  vertellen dat ook zij op jonge leeftijd leukemie heeft gehad. Het helpt hem haar zo 'gewoon' te zien!
Het helpt mij ook om haar zo 'gewoon' te zien....... Maar ook voel ik verdriet. Om haar zo te zien, zoveel emotie, zoveel lering getrokken uit haar ziekte. En dit terwijl ze pas 4 jaar oud was........ Wat heeft dit toch veel impact op de rest van Beau zijn leven............

Vorige week werd ik plots door een klant aangesproken over 'hoe het was met mijn zoontje'........... Nou is het geen wereld geheim, maar ik moet zeggen dat ik niet pro-aktief mijn privéleven met klanten bespreek! (Dat doe ik alleen met jullie ;))
Ik schrik hier eigenlijk van, zeker omdat ik de klant niet herken.
Na een gesprekje blijkt, dat ik diverse zaken voor de klant aan het uitzoeken was, 3 jaar geleden op het tijdstip van de vaststelling van Beau zijn leukemie. Mijn collega heeft toen e.e.a. overgenomen, en heeft de klant hierover verteld.
Plots herinner ik me deze klant. Plots ben ik even 3 jaar terug in de tijd........ Ik kan het gesprek met de klant nog prima afwikkelen. Maar als ik eenmaal alleen ben met mijn gedachten voel ik een verdriet opkomen, die ik lange tijd niet meer heb gevoeld........
De onmacht, het ongeloof, maar ook de eenzaamheid.............. Even ben ik ontroostbaar...........

En zo is de maand januari ook weer voorbij gegaan..........
Veel data zijn voorbij gekomen......... De dagen dat Beau zich niet lekker voelde.....De datum dat de diagnose werd gesteld.......... De eerste chemo......... wereldkankerdag........ en dan morgen zijn laatste chemo dag..........

Vanmorgen had ik het er nog met een moeder van school over wat een gedoe dat was.......
Elke ochtend met 3 kids naar school...... Beau in de rolstoel. Charly pas 1 jaar, zij moest op schoot bij Beau. En Jack 4 jaar erbij hobbelend........ Wat een gedoe was dat........ zeg maar gerust een gekl#%t!!

Ik kan nu enorm genieten van mijn 'grote' kinderen........
De speciale band die Jack en Charly samen hebben........
Laatst vroeg Jack of je ook dood kan gaan als je 6 jaar bent........... Daar is-ie dan weer vanuit het niks; onze filosoof........... Een goed gesprek volgt en eigenlijk ben ik blij met deze vragen.

Met Beau gaat het best goed. Alleen slaapt hij erg slecht, en dat merken wij ook in onze energie. Hij blijft last houden van zijn benen en is nog vaak duizelig. Ook merk je nog steeds dat zijn fijne motoriek te wensen over laat. Maar het eten gaat echt stukken beter!! Ook op school doet hij het goed. En sociaal gaat hij als een speer!!! Aan vrienden geen gebrek en dat is toch het mooiste goed op aarde......
Hij geniet van zijn nieuwe vrijheden!
Af en toe heeft hij vanuit het niets vragen...... Maar meestal wil hij gewoon door!! Het is nu eenmaal zo.

Aan het eind van de maand hebben we de 1-jaars controle in het Radbout Ziekenhuis.
Dan wordt er ook weer een hartecho gemaakt. Spannend??! Echt wel!!! Maar ook weer een mijlpaal..... Na een schema van 104 weken, zitten we nu al weer 52 over dát schema!!

En dat brengt me bij het vermelden van het aantal page views tot op heden; nl 77.000 page views.

Bedankt lieve mensen voor het meelezen en meeleven.........
Daarom voelt het soms iets minder eenzaam..........