Don't Give Up The Fight

Deze week staat in het teken van verwerken........
Ik voel me verdrietig, ben moe en denk veel aan het verleden............
Soms is dat fijn........... soms geeft dat verdriet.........


Deze week voelt het als een balast en als ik dan per ongeluk het nummer van Racoon tegenkom dan zijn de gevoelens weer als gisteren....... Het laatste nummer op de begrafenis van mijn moeder......




Juist na een fantastische vakantie met de kinderen ben ik zó trots en gelukkig met mijn gezin!!
Buiten het feit dat het van buiten prachtkinderen zijn, zijn ze dit ook van binnen (haha ja welke moeder zegt dat anders over zijn kids.....). Willem en ik zijn een geweldig team, onze liefde is alleen maar gegroeid en we hebben zoveel respect voor elkaar...........  Om dit samen te beleven is een hel, maar na de hel geeft het rust en zekerheid!! Hoe twee zo'n verschillen mensen, zo samen één kunnen zijn............ ik sta er nog versteld van........... Dankbaar dat ik mijn Willempie heb!
Toen wij in Turkije waren heb ik echt mijn geluksmomenten vastgepakt!!
Eigenlijk hebben we het nauwelijks over de kanker!!!




Maar dan toch s-morgens als ik alleen ben met Beau komt daar weer die vraag uit het niets; 'Mam, waarom had je me niet eerder vertelt dat ik kanker had?'
Als ik Beau uitleg dat wij het ook niet eerder wisten en dat hij het tegelijk wist is hij bijna verbaast.....
Beau wordt ouder.......... en er gaat meer om in dat hoofdje dan wij ons realiseren...........




Tijdens de vakantie heeft Beau enorm last van zijn longen....... en ook nu heeft hij hier nog last van. Ook verschijnen er nog meer moedervlekken.......... De nachten blijven een probleem..........




Het is moeilijk om hier een rustige modus in te vinden.... Als we willen kunnen we hier allerlei onderzoeken op loslaten, maar praktijk leert ons dat deze onderzoeken vaak alleen maar meer vragen geven........ De afgelopen weken worden afgewisseld met totale ontspanning tot grote spanning.......
Ook hier wordt ik weer onrustig van. Ik wil door!! Ik heb geen zin om eindeloos over hetzelfde te blijven zeuren..............




Maar ik merk dat dit het verwerken is............. De realisatie dat mijn moeder nu bijna 2 jaar dood is komt als een donderslag bij heldere hemel binnen!!
De nasleep van de kanker kost zoveel energie........ En tegelijk realiseer ik me dat we 'geluk' hebben gehad en ben ik dankbaar voor alle mooie dingen die we samen beleven.......




Dus vanaf nu maar weer opnieuw een 'reset'.
Genieten van het mooie en nooit opgeven om dit te bereiken...............