De uitslag

Beau behoort tot de middencattegorie........................

Het gaat weer wat beter....

Ik heb nog nooit een kind zo blij gezien toen hij zijn brood ophad. Vanmorgen lukte het Beau voor het eerst sinds enkele dagen weer om een boterham te eten. Hij straalde gewoon!!! Wat was-ie blij........

De laatste dagen ging het iedere dag een stukje beter, alleen het eten bleef een drama. Bovendien was de mond nog steeds kapot, en het smeren, druppelen en spoelen ging de hele dag door..........
Wel zagen we langzaam verbetering, maar Beau zijn humeur was af en toe echt niet te harden. Hij was gefrustreerd omdat hij honger had, maar het eten lukte gewoon nog niet!! Elke keer was het weer een teleurstelling als we iets hadden bedacht om te eten en het wéér niet lukte. Maar het drinken ging steeds een beetje beter, en ook het slapen ging goed. Wel hangen de vellen aan zijn voeten. Het lijkt wel of die rode plekken op zijn voeten aan het vervellen zijn.

Ja, en toen zeiden we vanmorgen dat we donderdag weer naar het ziekenhuis moeten voor dezelfde kuur, en dat dit alles weer opnieuw kan gebeuren. Beau had er flink de pee in, maar ik moet zeggen hij verzette zich flink en ging niet bij de pakken neerzitten.
Wel hebben wij allerlei vragen voor de oncoloog, want dit was toch wel de ergste week tot nu toe. Het is zo frustrerend om aan de zijlijn te staan, en je kind alsmaar te moeten stimuleren om te eten en te drinken terwijl je ziet dat dit pijnlijk is. We zien op tegen de komende opname, maar goed er is geen keuze dus we maken er maar weer het beste van.
Ook denk ik na hoe we zullen reageren op dé  uitslag. Deze zullen we tijdens de opname in Nijmegen krijgen. Zal ik in het meest gunstige geval blij kunnen zijn?? En hoe zal ik reageren in het ergste geval, want hier gaan we eerlijk gezegd niet vanuit?? Eindelijk is de dag bijna gekomen, en hoe we er ook naar uit hebben gekeken, even lijkt het of ik het nog niet wil weten; het is toch een soort bevesting!! En ja, we hebben de laatste 3 maanden genoeg meegemaakt, dus een bevestiging heb ik echt niet nodig, maar het lijkt of je hersens het af en toe nog niet aankunnen om écht het besef te hebben......

Nou, woensdag eerst nog bloed prikken in Eindhoven of de kuur door kan gaan, of dat een eventuele transfusie eerst noodzakelijk is. En dan gaan we donderdag weer voor hetzelfde recept als de vorige keer.
Dus als er mensen langs willen komen, laat het me dan weer weten..............Beau kijkt hier altijd erg naar uit.

Koninginnedag vieren we in het ziekenhuis deze keer. Ik zit er zelfs aan te denken om wat spulletjes mee te nemen, zodat Beau op zijn kamer zijn eigen kraampje kan maken om spulletjes te verkopen (Dit hadden we nl. vorig jaar beloofd, maar helaas er is 'iets' tussen gekomen); Dan is het net een echte koninginnedag......

Zodra we de uitslag weten, zal ik deze op de blog zetten; 'So fingers crossed...........'

Heftig!!!

De eerste paar dagen na ons laatste ziekenhuisverblijf gingen prima!! Even leek het of Beau 'gewoon' even de chemo kreeg, dan een weekje rust, en vervolgens de week erop weer hetzelfde recept.
Maar helaas.............. De afgelopen week zijn we al weer twee keer onverwacht naar het ziekenhuis gemoeten. Beau heeft pijn, echt pijn. Hij krijgt zijn mond nauwelijks open, in zijn mond doet het zeer, zijn lippen zitten aan elkaar geplakt en het bloed constant. Hij heeft moeite met slikken en eet niets; en dan bedoel ik ook echt NIETS!! Ook heeft hij pijn in zijn voeten, en komen hier allemaal rare plekken op. Ook de wondjes op zijn lijf doen zeer.... dit hoort allemaal bij deze chemo. We worden nu elke dag door het ziekenhuis gebeld hoe het met Beau gaat. Wat een luxe, en we kunnen dit wel erg waarderen.

Dinsdag ben ik even op kantoor geweest om mijn collega's weer even te spreken. Even voelde het of ik niet weg was geweest. Toen ging alles nog redelijk goed. Wel de pijntjes hier en daar maar nog niet zo erg............
Beau heeft extra pijnstilling gekregen, niet dat hij erom vroeg maar wellicht dat hij hierdoor ook beter slaapt (want hij wordt 6x per nacht wakker) en omdat we denken dat hij zich te groot houdt!!
Zijn mond ziet er niet uit. Grote bloedkorsten zitten erop, Jack is er bang van. Toch wil Beau naar school!!
Eigenlijk ben ik bang voor de reaktie van de kinderen. Ik leg de juffrouw uit hoe en wat, en geef aan dat ze moet bellen als het niet meer gaat. Wat ben ik trots op Beau als hij naar binnen loopt en net doet of er niks aan de hand is!! Maar ook ben ik trots op de kinderen in de klas en de juffrouw!! Natuurlijk komen er wel wat vragen, maar ze nemen hem zoals hij nu is!

Hij speelt nog wel wat buiten, maar zodra hij binnenkomt stort hij in. Vandaag had hij voor het eerst een echte huilbui van wel een uur!! Alle frustratie, pijn en verdriet kwam er in één keer uit! Zijn broertje mocht een nachtje logeren bij zijn vriendje op de camping, en Beau vond dit super oneerlijk; hij was even ontroostbaar..........

Wel heb ik grote moeite om dit te zien. 's-Morgens probeert hij zijn lippen van elkaar te krijgen, en alles trekt kapot. Bloed, koelen met een washandje. Constant smeren met zalf. Zijn mond spoelen een aantal keer per dag. Tandenpoetsen lukt niet en doet veel te zeer!! Zonnebrand smeren, factor 50. Zijn huid is nu extra gevoelig en de oncoloog heeft ons gewaarschuwd voor  blaren op zijn lijf!
Drie tot 4 keer per dag druppelen; medicatie tegen de pijn. Beau wordt hier wel wat moe van en een beetje draaierig maar dat nemen we op de koop toe. 4 keer per dag een zetpijn om de pijn te onderdrukken.
Vanmorgen even geschrokken. Zijn temperatuur was bijna 38, en dat betekent ziekenhuis!! Gelukkig is deze inmiddels weer gedaald..........

Willem en ik proberen de dag zo door te komen. Alles wat we al hadden afgesproken, hebben we afgezegd!
Ik herinner mij de gesprekken met de oncoloog die eerste week. Elke keer zei ze het weer; 'het is een lang traject, en het is heel erg zwaar'. Nou, dat moet je net tegen mij zeggen!!! Niets dat wij niet aankunnen!!
Maar voor het eerst begrijp ik haar woorden..................................... en dan is er nog zoveel dat komen gaat waar we (gelukkig) nog geen weet van hebben.

Toch heeft Beau zich weer even verzet, en speelt met zijn vriendinnetje Mandy. Samen hoor ik ze kletsen over van alles en nog wat, ook over Beau zijn ziek zijn. Wat is het toch heerlijk om goede vrienden te hebben; dit geldt ook voor ons!!! Willem en ik hebben weer wat energie gekregen (ook dankzij onze kok van afgelopen donderdag); als het met Beau beter gaat heeft dat direct een effect op ons.
Beau vraagt of hij mag blijven eten bij Mandy, ze gaan barbequenen. Even moet ik lachen; hij heeft al 3 dagen niets (en ook echt niets) gegeten. Natuurlijk mag dat; 'maar je moet niet verdrietig worden als het niet lukt he Beau!! 'Dan doe ik gewoon mee voor de gezelligheid'! is zijn antwoord. Wat een kanjer!

We zijn weer thuis!!

Ik was zo blij toen Anke (Beau zijn favoriete verpleegster!) zaterdag om 15:00 uur kwam vertellen dat we naar huis mochten!! We maakten met zijn allen een vreugde dansje; ik zag de andere ouders kijken, en denken............. Ik voelde me bijna schuldig, maar dit keer pakte het voor ons goed uit!!!

We hebben eigenlijk een goed verblijf gehad in het Radbout ziekenhuis. Je kunt merken dat we 'wat meer gewend zijn'. Die eerste keer liepen we daar als een zombie rond, en lieten ons leiden door de dag en alle info die we kregen. Nu liepen we als ervaringsdeskundigen rond (helaas!).
Donderdagavond kwam Pieter langs, degene die allerlei opnames maakt voor de radbout televisie. We hadden net onze gekke 5 minuten, en Beau, Willem en ik waren uit volle borst aan het zingen..... Toen kwam Pieter binnen!!!!!!!!!! Beau had net op school een nieuw liedje geleerd en zong deze voor Pieter. Pieter filmde dit hele tafereel en is nu bezig met de montage en maakt er een echte videoclip van. A star is born.......

Ook de tweede dag verliep prima. Beau heeft weinig last van misselijkheid of andere bijwerkingen.
Bovendien komen Jack en Charly op bezoek. Samen met oma, Sandra en Isis en Tommie; Dit was echt super gezellig en Beau kon samen met Tommie tafeltennissen (en die infuuspaal ging gewoon mee). En mama vond het fijn om de andere kindjes weer even te knuffelen.

En zaterdag kwam Pleun langs met haar ouders. Beau licht 's-morgens vroeg al de verpleging in! En dat Pleun zo lekker voor ons kan koken, wist de verpleging ook al; Echt super dat jullie er waren.

Al met al is het dus zeer goed verlopen. Het feit dat je 8 keer per nacht wakker bent, omdat alle urine moest worden opgevangen, dat nemen we op de koop toe. Ik heb best goed geslapen, Willem deze keer wat minder. Wel zijn we (weer) moe, maar tevreden over hoe we er toch maar weer iets van hebben gemaakt.
Wel is de energie in het ziekenhuis negatief. Er zijn zoveel negatieve verhalen, zoveel kinderen waar het zoveel slechter mee gaat. Ach ieder heeft zo zijn eigen shit!!

Vandaag is Beau de hele dag in de speeltuin geweest. Eenmaal thuis merk ik dat de chemo zijn werk al doet. Mamma mijn voeten doen zo zeer, Ik heb pijn in mijn mond, mijn lippen zijn zo droog en ik ben schor!!!
Maar morgen wil Beau gewoon weer naar school!

En net stond er iemand aan de deur, zo lief. Nina, het klasgenootje van Beau had een palmpasen gemaakt en zij wilde deze graag aan Beau geven. Super, zo lief hoe iedereen aan ons denkt.
Ik wil iedereen dan ook weer bedanken voor jullie vele berichtjes van de laatste dagen; die doen ons zoveel goed!!!

1e MTX kuur

Beau heeft net zijn lumbaalpunktie gehad en deze is zeer goed verlopen. Wel is hij weer een klein uurtje erg verdrietig en in de war, maar hij is nu al weer helemaal de oude.
Vanmorgen was het zwaar om Jack op school achter te laten. Hij wilde mee, en was erg verdrietig. Ja en dan komen bij mij de tranen ook! Ik moest hem gewoon naar de juf slepen, en zij moest hem goed vasthouden; Leuk zo'n afscheid!! Maar ik weet dat het van korte duur is, en dat hij morgen met zijn zusje weer op bezoek komt. De volgende keer laten we hem een nachtje slapen, kijken hoe dat gaat............

Het is vreemd om weer op de afdeling te zijn waar het allemaal begon. Verplegend personeel te zien die ons in het begin zo goed hebben bijgestaan. Ook komen er weer wat flash backs.............
Ik zit nu weer op die ene plek, waar al mijn verhalen begonnen. De enige plek waar ik even mezelf kon zijn en waar ik ook de eerste traantjes kon laten.
Ook zijn er bekende kinderen op de afdeling en het is fijn om met de ouders te spreken. Een half woord is dan soms al genoeg. Wel is het moeilijk om te zien dat het met sommige kinderen helemaal niet goed gaat!!

Beau zijn bloedwaardes waren gisteren echt super. Je kunt zien dat het lijf geen zware chemo's heeft gehad de laatste weken. Je kunt dit ook aan Beau zien, en ook aan zijn eetgedrag. (Ik zie er dan ook wel een beetje tegenop, hoe hij hier weer uitkomt)
Beau voelt zich hier weer helemaal thuis. Hij vindt het echt gezellig in het ziekenhuis, en heeft zijn eerste bestellingen voor morgen (pizza en aarbeienkwark en 's-morgens en croissantje) al gedaan! Ook heeft hij al een uurtje les gehad van de 'ziekenhuis juf' en hij is nu aan het spelen op de x-box met pappa. Had ik trouwens al verteld dat Beau een schitterend raport heeft, en dat hij de tafels van 1 & 2 & 3 & 4 & 5 & 10 onlangs allemaal heeft gehaald? (Ja hier spreekt een trotse moeder)
We hebben al weer een prachtige kamer (zonder zeezicht) in het Ronald Mc Donald huis, waar ik vanavond zal slapen. Beau en pappa maken er een PSV avond van (ze hebben nog hoop (?!). Het was trouwens fantastisch afgelopen zondag in het stadion in de business lounge van ABN AMRO!! Foxy kwam ook nog langs en er waren allemaal lekkere hapjes en op het eind een buffet!! Ik denk dat ze de bitterballen en de chocoladevoorraad weer moeten aanvullen!!!

Morgen blijf ik bij Beau op de kamer; dan maken wij er een X Factor feestje van!
Kortom, we komen tijd te kort en er is hier zat te beleven..................... Ook wil Beau graag een eigen videoclip maken (dat kan hier allemaal!), maar waarschijnlijk gaan we dit over 2 weken doen, bij de volgende opname!
Vandaag mag Beau niet van zijn kamer. Hij heeft een grote zak met chemokaspers die 24 uur loopt. De volgende twee dagen krijgt hij een infuus om te spoelen, en dan mogen we wel van de kamer af. Dus morgen wordt het een paar potjes tafeltennissen....... Een paar keer naar de speelkamer..........
Oh ja, en we hebben weer iets leuks aangeboden gekregen van het ziekenhuis; De dolle dwaze dingen dag!! We mogen met het hele gezin naar de Juliana Toren, en we gaan met heel veel kinderen van het ziekenhuis en de dokters gaan ook mee!!!!!!!!!!!!!!

Je zou het bijna leuk gaan vinden...........................

Dag 79!! Goed verlopen

Ja, DE beenmergpunktie is (eindelijk) uitgevoerd en nu is het drie weken wachten op de uitslag.
Ook hebben we weer een verhelderend gesprek gehad met de oncoloog en staat 'alles' weer helder op ons netvlies over het hoe en wat........
Ik weet nog goed toen we net wisten dat Beau leukemie had. Toen dacht ik; oh, als die dag 79 maar is geweest! Natuurlijk is deze uitslag spannend en heel belangrijk voor het vervolgtraject! Maar wat me nu wel duidelijk is, is dat je toch NIETS kunt voorspellen....... De uitslag kan nu heel positief zijn, maar gaandeweg kan alles tegenzitten!!!!! Maar andersom ook; Een negatieve uitslag kan uiteindelijk positief uitvallen!!
Natuurlijk ben je bang voor het feit dat als het uiteindelijk (na 2 jaar ) weg is, dat het weer terugkomt! Of dat er tijdens de behandeling in één keer weer leukemiecellen verschijnen! En wat voor een effect hebben al die chemo's op Beau zijn organen? Gaat hij hier nog iets aan overhouden?

Ook zijn we gestart met een andere medicijnen mix, en Beau krijgt weer elke dag chemo via kapsules. Deze periode moeten we zijn mond goed in de gaten houden, want deze kan kapot gaan!
Beau voelt zich helemaal prima, eet zelfs weer wat beter en door het zonnetje ziet hij niet meer zo bleek als anders. Hij zou zelfs een keer gaan logeren bij opa en oma Groels (dit was eerder niet mogelijk door de vele medicatie, maar nu durfden we het wel aan), maar oma belde vanmorgen verdrietig op. Nu zijn opa en oma ziek, zwak en misselijk!! Oei da's balen, maar Beau gaat ook hier weer als een echt vent mee om; 'Kan gebeuren'! We moeten echter wel even kijken hoe we dat morgen dan doen met de voetbalwedstrijd, want opa en oma zouden oppassen................

Verder zijn we druk met de voorbereidingen voor de ziekenhuisopname voor donderdag a.s. Beau wordt dan minimaal 3 dagen opgenomen. Zaterdag aan het eind van de dag wordt gekeken hoeveel chemo er nog in zijn bloed zit. Is deze waarde te hoog dan moeten we nog eens 24 uur langer blijven. Dan wordt zondag weer deze waarde bekeken en evt. moeten we dan weer 24 uur langer blijven..........
Het ziekenhuis heeft contact gehad met school, en Beau krijgt in het ziekenhuis dan ook les dat aansluit op zijn eigen school! Willem en ik blijven bij Beau en één van ons slaapt in het Ronald Mc Donald huis. Mijn moeder past op de andere twee kids hier thuis.
En als er mensen zijn die langs willen komen, sms dan aub even. Dan maken we een schema, want Beau vindt het natuurlijk erg leuk om bezoek te ontvangen.

Bovendien ben ik bezig met de aanvraag voor pgb (een klein budget die je evt. krijgt voor de verzorging van Beau). Ik wilde dit al eerder doen, maar ja, had even andere bezigheden.
Nu we toch een paar dagen in het ziekenhuis zijn, hebben we ook weer een gesprek met de maatschappelijk werker. Hij helpt ons met deze aanvraag en heeft vaak nog wat praktische tips en tools.

Nou ga ik lekker van het zonnetje genieten.........................

de zon begint weer te schijnen

Ja, daar zijn we weer................................
Met Beau gaat alles weer stukken beter!! Na het ziekenhuis heeft hij geen aanvallen meer gehad. Waarschijnlijk was het bloed ontstaan door een wondje in zijn slokdarm door het vele spugen. En die vergrote nier, daar moeten we ons maar niet te veel zorgen om maken (..)
Het eten is nog wel een probleem (hij lust zelfs geen friet meer), maar hij doet erg zijn best en we proberen steeds maar weer nieuwe dingen uit!

Ik ben gisteren ook even naar de dokter gegaan. Nou ja, gegaan, gestuurd kan ik beter zeggen. Willem had een afspraak voor me gemaakt, want ik lag al 3 dagen met flinke koorts op de bank. Dan doe je er alles aan om Beau niet ziek te laten worden en dan lig je als moeder, één grote ziektekiem, te hoesten en te proesten.
'U heeft een keelontsteking', zei de dokter; Ja dat had ik ook wel kunnen vertellen. Ik had echt super pijn aan mijn strot (was wel lekker rustig), en zelfs ik zag dat er allerlei ontstekingen in mijn mond zaten.  Maar goed, ik heb dus antibiotica gekregen en ik moet zeggen het lijkt al te helpen.....
Ondertussen had mijn zus de andere 2 kids weer thuisgebracht (gelukkig ook weer redelijk beter). Bovendien had ze formulieren gemaakt om aan de deur te hangen; Nu ff nie!! Wij rusten etc.
Nou nog bedankt daarvoor, we hebben ze opgehangen en het heeft gewerkt. We hadden echt even rust nodig, en Willem flipte bijna uit want die draaide natuurlijk dubbele diensten.
Maar................ het zonnetje schijnt, en vandaag lijkt het of we de rust weer een beetje terughebben. Vanmorgen is er weer bloedgeprikt en bij geen gehoor kan morgen de beenmergpunktie doorgaan!

En dan staat er zondag a.s. een belangrijke wedstrijd op ons te wachten; PSV - HEERENVEEN. We worden verwacht in de ABN AMRO business lounge en na de wedstrijd is er ook nog een buffet (?!!). En voor het eerst mag mama ook mee, dus maakt het weer extra spannend!

Zo zie je maar weer, het kan in één keer omslaan; maar gelukkig ook naar het positieve!!

(kots)vakantie!!

En daar gingen we dan. Eerst nog even bloedprikken en toen..................... WEGWEZEN!!!!
Het was prachtig weer, er stonden bloemen klaar in ons huisje en alles was prima verzorgd!! We waren even weg uit dat ziekenhuisgebeuren, even geen kanker, even gewoon een gezin zijn!!
Lekker zwemmen, bowlen, terasjes pikken, lekker eten, bingo (?!) en lekker voetballen met de jongens. Even anoniem en we hebben het gewoon een paar dagen even niet over K gehad. Wel was het 'lastig' om de mensen te negeren die met medelijden naar Beau keken, of kinderen die Beau er zelfs op aanspraken waar zijn haren waren gebleven. Maar dit mocht de pret niet drukken, totdat.......................

Dinsdag, Beau heeft buikpijn. Op en af gaat het steeds meer pijn doen, totdat Willem de knoop doorhakt.
Naar het ziekenhuis, eerst Nijmegen bellen en die zorgen ervoor dat we verwacht worden in Venlo. Ik blijf met de twee andere kinderen in het huisje. Uiteindelijk krijgt Beau een klisma (er zit waarschijnlijk weer ontlasting dwars) en ze zijn pas om 12 uur 's-nachts weer thuis.
's-Nachts wordt Beau wakker en voelt zich niet goed. Nog meer buikpijn en erg misselijk. Spugen en diaree wisselen zich af!!! Heel de nacht blijf ik bij Beau, en tijdens deze uurtjes hebben we ook hele serieuze gesprekken.
Ook woensdag gaat dit zo door. Ook ik voel me niet goed. Erg last van mijn maag en zo misselijk!!!
Woensdagnacht is Beau weer erg ziek. Nog meer van hetzelfde. Ook ik ben nu aan de race, en we geven de kotsbak door!! Dan wordt Jack wakker om 3 uur 's-nachts; Hij heeft heel zijn bed ondergekotst!! Nou wordt het ons echt teveel!!!

Omdat Beau donderdagmorgen een beenmergpunktie in Nijmegen heeft, en ik nog doodziek ben bellen we mijn moeder om ongeveer 5 uur 's-morgens op! Of we Charly en Jack af kunnen 'gooien', zodat ik even thuis door kan kotsen en Beau zijn punktie kan doen. Natuurlijk voel ik me kei schuldig, maar gelukkig is daar Willem; die regelt dit soort dingen makkelijker dan ik!!
Terwijl we Charly op het laatste moment in de auto zetten, begint ook zij te spugen!!!! En ze moeten een uur rijden............. dus alles vol met kotsbakjes, handdoeken etc...........

Uiteindelijk komt Beau in Nijmegen aan voor DE belangrijke punktie, maar.............. net voor de operatiekamer (Willem had zijn operatiekleding al aan) besluit de annesthesist dat de operatie niet door mag gaan, omdat Beau zich zo rot voelt!! Ja natuurlijk waren we teleurgesteld, maar ik moet zeggen dat ik ook was opgelucht. Ik was erg ongerust om Beau nu onder narcose te laten gaan, terwijl hij al 2 dagen zo beroerd was; hoeveel kan zo'n ventje hebben!!!! Maar het is ook balen. Want alles wordt weer een week opgeschoven. De uitslag, maar ook het vervolgschema en we hadden net alles een beetje geregeld met de oppas etc.
Als Beau en Willem terugkomen in het huisje, heb ik wat bijgeslapen en voel me een klein beetje beter. Willem slaapt even wat bij en ik blijf bij Beau. We besluiten om de spullen te pakken en naar huis te gaan. Ook Willem voelt zich niet zo lekker (gek he) en voelt zijn maag borrelen. Maar gelukkig houdt hij alles nog binnen.

Eenmaal thuis gaat het nog niet beter met Beau. Hij heeft zo'n last van zijn buik en krepeert echt van de pijn. Ook het spugen blijft ondanks dat hij weinig eet. Ik voel me wat beter maar ben erg emotioneel. Ik baal ervan, het doet me zeer om Beau zo te zien! En de vermoeidheid speelt parten. Bovendien mist Jack zijn moeder en wil naar huis. Mijn moederhart doet zeer...........................

Vrijdag lijkt het beter te gaan, totdat Beau roept na het spugen; 'Pap, mam, moet je eens kijken, het ziet er zo raar uit!' En inderdaad; er zat bloed bij zijn spuug!!
Weer bellen met het ziekenhuis en we worden verwacht in Eindhoven. Willem gaat mee, aangezien ik me nog steeds niet goed voel, en mijn krachten probeer te sparen (toch het zwakke geslacht ?!).
In het ziekenhuis begint het circus en worden er allerlei testen gedaan, en een echo van zijn buik (darmen, nieren, lever). Hieruit blijkt dat Beau zijn nier is vergroot en even denken ze aan nierstenen, maar dit blijkt bij kinderen niet voor te komen....... Bovendien rijmt dit niet met het bloed in zijn overgeefsel. Na overleg met Nijmegen wordt besloten dat Beau moet blijven ter observatie. Ze weten niet wat er aan de hand is......... Zijn bloed en urine zijn op zich in orde en er lijkt ook geen grote ontsteking aanwezig te zijn...... Zeker weten ze dit nooit, want normaal kijken ze naar de witte bloedlichaampjes, en ja bij Beau is dit dus zowieso niet in orde..................

Ik ben net bij ze geweest en Beau voelt zich nu best goed. Voor het eerst blijf ik niet slapen, maar ik moet nu eerst zelf weer wat op krachten komen. Zelfs Beau ziet dat ik me niet goed voel en zegt;'Mama, waarom ga je niet naar de dokter? Ik maak me zorgen om je, straks heb je ook kanker!'  Het is toch niet normaal dat een kind zoiets denkt en zegt!!

Gelukkig hebben we een paar mooie dagen gehad, en echt genoten met het hele gezin. Nu zitten we weer even in een diep dal, maar ik ben ervan overtuigd; Ook hier komen we weer sterker uit!! En zoals de artsen zeggen; Twee stappen vooruit, één achteruit!! En wie weet, misschien heb ik morgen weer mijn gezin compleet.