Vrolijk kerstfeest.......

De kerstdagen zijn bijna aangebroken...........
En ik moet zegggen, ik heb het moeilijker dan vorig jaar..........
Het begon al met het uitpakken van de kerstspullen...... Tijdens het optuigen van de boom, kwam ik heel veel spulletjes tegen van mijn moeder...... Je kent het wel, van die vogeltjes en speciale ballen........ waar ik met mijn 2 zussen om vocht, wie ze in de boom mocht hangen........
Deze spulletjes had ik lange tijd niet meer gezien....... Bovendien zijn de feestdagen een moment waarop je afgelopen jaren overdenkt. Ook komt het door de rust die we nu meer hebben, dat het gemis groter is....
Gelukkig zijn er dan de kinderen. Charly vraagt wanneer ze oma Leeuw weer kan zien. Als ik vertel dat dat niet meer gaat zegt ze; 'Je kunt toch gewoon de kist open doen?'
Jack springt me gelukkig bij; 'Dit klinkt misschien een beetje raar Charly, maar in het kistje liggen alleen nog maar de botten van oma. Oma is nu in de hemel'. Zo en daarmee is dat mysterie ook weer opgehelderd.

Ooit moet ik wel eens lachen om het feit dat het hier in huis vaak over de dood gaat, de sterren in de hemel en dat kanker een zelfstandig naamwoord is, dat hier veelvuldig wordt gebruikt. Toch is dit altijd al zo geweest.
Jack heeft mijn vader nooit gekend, maar toen hij klein was had hij het altijd over 'die man met die snor op zijn kamer'............ Ook hier in huis flikkeren de lampen regelmatig, en dan zeggen we hardop dat het gezellig is dat ze weer op bezoek zijn.....
Wie had dat gedacht! De nuchtere Jackelien is 'ontnuchterd'........

Vorige week hadden we de controle van Beau in het ziekenhuis. De bloeduitslagen zijn GOED!!
Als de oncoloog aan Beau vraagt hoe hij zich voelt, ben ik toch weer onder de indruk van hoe goed Beau dit kan verwoorden.
'Ik ben al weken verkouden, heb af en toe koorts. Ik ben nog erg moe en af en toe duizelig. Ook slaap ik af en toe erg slecht. Ik zie erg wit en heb wallen onder mijn ogen. Maar mijn buik doet nog het meeste zeer.'
Als de oncoloog vraagt of dit pijnscheuten zijn of constante pijn, antwoordt Beau dat deze pijn constant is. Bovendien geeft hij een pijncijfer 7!
Daar schrik ik dan toch weer van. Beau zeurt niet vaak over pijn! Wel zie ik dat het hem allemaal veel kruim kost en vraagt hij veel extra aandacht. Vaak speelt hij buiten en als hij binnen komt stort hij in. Onvoorstelbaar hoe hij zich zo kan verzetten om naar school te gaan en met zijn vrienden te zijn.

Ook werken nog steeds zijn reflexen niet. Je kent het wel. De dokter slaat met zo'n hamertje op je knie, en je knie gaat 'spontaan' omhoog. Bij Beau gebeurt er dus NIKS! Ook heeft hij veel minder kracht in zijn handen. Soms kan hij een fles niet eens opendraaien en sinds kort kan hij weer een beetje zijn vlees snijden.... Bovendien heeft hij moeite zijn focus te houden.....

Tijdens het ziekenhuisbezoek houdt Beau mij constant in de gaten. Mijn ogen zijn voor hem leidend hoe het met hem gaat. Tegelijk is dit moeilijk voor mij. Ik ben me hier erg van bewust. Het contact dat we samen hebben is zó speciaal........

En dan na zo'n controle vertrek ik weer met gemengde gevoelends. Blij met de goede bloeduitslagen, maar teneergeslagen met de confrontatie van het toch nog wel lange lijstje........ Bovendien lijkt zo'n controle een formaliteit, maar stiekum kost het me toch meer energie en zorgen dan me lief is!
Als we samen het ziekenhuis uit lopen is Beau ook duidelijk opgelucht en rent naar buiten!
Pffff weer een horde verder...........
Maar ik heb duidelijk de dagen erna hier nog last hiervan....... Ik ben leeg en zoek een manier om me op te laden..........

En dan is het ook nog eens bijna kerst............
Ik hoor de mensen om me heen klagen dat ze verplicht moeten opzitten bij familie...........

Nou ik sta eerste kerstdag 'verplicht' aan het graf van mijn ouders...........
En vervolgens ga ik geheel vrijwillig eten en samenzijn met de familie die ik nog heb..........

Dus ondanks dat ik ook dit jaar niet de moed heb kunnen opbrengen om kaarten te sturen met de beste wensen.............
Wens ik jullie allemaal via deze weg een gemeend en mooi samenzijn met familie en vrienden.........