OP DE NOODKNOP!!

Na mijn laatste bericht ging het eigenlijk elke dag weer een beetje beter. Ook het werken ging best goed, en het voelde of we weer grip kregen op ons leventje.
Alleen had Beau wat last van zijn kies, dus gingen we nog even met 'm naar de tandarts. Dit bleek toch erger dan we dachten; zijn kies was ontstoken en hij moest eruit! Maar natuurlijk ging dat niet zo makkelijk als we dachten. Eerst moesten we naar het ziekenhuis om bloed te prikken, en te kijken of Beau zijn bloedplaatjes voldoende waren om deze kies te mogen trekken.
Toen dit het geval bleek te zijn, konden we terug naar de tandarts en werd de kies getrokken! Ook hier gaf Beau weer geen krimp; Wat een bikkel! Ik baalde als een dolle; We poetsen Beau zijn tanden 3 x per dag, maar tegen al die medicijnen en chemo's valt niet op te poetsen!
Met dit alles zijn we dan weer een halve dag kwijt! En dan; snel Beau naar het kinderfeestje brengen van Thom, want dat wilde hij niet missen.............

Van deze 'schrik' bekomen, rijden we donderdag weer naar Nijmegen voor de volgende chemokuur. Vandaag hebben we er 'slechts' eentje, dus we doen er wat lacherig over; dit wordt een makkie.
Als de chemo echter 5 minuten doorloopt, begint Beau te kuchen. Nog geen minuut later moet hij nog meer hoesten, hij zegt; 'Mam, Pap ik voel me zo raar.......... En hij wordt helemaal slap en loopt rood aan. 'Druk op de noodbel!' roept Willem, en Willem rent de gang op, want deze seconden lijken heel lang te duren........
Dan stroomt onze kamer vol met dokters en verplegers. Beau krijgt direct een zuurstofmasker op, er wordt bloed teruggehaald en een soort 'tegengif'  gegeven. Ik krijg van dit alles niet veel mee. Ik zit bij Beau, en hij heeft de angstigste ogen die ik ooit heb gezien! Hij heeft maar 1 blik, en die richt hij alleen maar op mij! Kut, herstellen denk ik; ik moet proberen Beau rust te geven. Willem hoor ik op een afstand balen, en op de achtergrond hoor ik de dokter allerlei opdrachten geven!
Na een tijdje is zijn zuurstof weer op peil en zijn bloeddruk is gezakt. Wel heeft hij nog hele dikke ogen en hij is bang om uiteindelijk het zuurstofmasker af te doen. Als hij merkt dat hij nu ook zonder het masker goed kan ademen is het weer goed.
Dit was dus een allergische reaktie op de chemo!
En wat is het gevolg; Deze chemo mag hij niet meer krijgen. Wel is er een andere variant, maar die moet vaker worden gegeven. En wel 30 weken lang, 3x per week!

Willem en ik balen van deze tegenslag. Die ogen van Beau vergeten we nooit meer. Wel zijn we weer trots hoe we hebben gehandeld.
Eindelijk hadden we op het werk goede afspraken gemaakt, voor beide partijen. Maar nu wordt alles weer anders.......... nog even zien we door de bomen het bos niet meer. Maar weer opnieuw in overleg, en nog meer plannen en hulp aanvaarden.....
Ook onze vakantie naar Zeeland valt in duigen. 3 x vanuit Zeeland naar Nijmegen is geen pretje, dus we geven deze vakantie terug aan de stichting Gaan.

Echt tijd om te balen hebben we niet, want vrijdag begint gelijk alweer de nieuwe kuur. Beau vond het eng, want was bang voor weer zo'n reaktie. Wij waren ook super alert, maar gelukkig ging het goed. Ook op deze chemo kan hij zo'n reaktie krijgen, en als dat zo is dan is er geen alternatief meer......
Dus tot februari heeft Beau elke maandag, woensdag en vrijdag deze chemo en daarnaast krijgt hij ook nog zijn andere chemo's aansluitend op de vrijdag!

Dit weekend proberen we even onze zinnen te verzetten dus we gaan straks lekker naar Best kermis! En morgen hebben we afgesproken met een paar goede vrienden!
We laten ons niet kisten, en komt tijd komt raad!!

(Hopelijk; want ons hoofd maakt overuren...........)