Moederband.......

Het leven lijkt zijn gewone gang te krijgen........
Beau doet het goed. Ook op school doet hij goed zijn best. Maar ook de juffrouw ziet, dat het Beau wel allemaal erg veel energie kost........
Ook deze laatste paar dagen lijkt Beau steeds iets minder fit. Hij ziet pipsig en dat rottige hoestje blijft maar hangen....... Ook zijn eten gaat er af en toe zorgwekkend niet meer in, maar dan in ene keer verrast hij ons weer en zijn we weer gerust.......

Het zijn eigenlijk die kleine dingen die je niet kunt vastpakken. Als ik het er met Willem over heb, betekent dit voor Willem gelijk AKTIE. Dan moeten we gelijk bloed prikken!
Gelukkig weet ik hem te overtuigen om de rust te bewaren. Het heeft geen zin om bij elke twijfel bloed af te nemen. Hierdoor geven we ook een signaal af aan Beau, dat we er niet veel vertrouwen in hebben....... En als het zo is, dan is het over 2 weken ook nog wel zo........
Toch is het zwaar om altijd maar die extra druk te voelen.
Om je verantwoordelijkheid te nemen als het nodig is, en even te laten varen als het kan.......

Laatst drong het in ene keer tot me door dat Jack nu de leeftijd heeft van toen Beau kanker kreeg. En Charly de leeftijd van Jack........ Zo klein zijn ze nog, alletwee........
Toen ik aan Jack vroeg of hij nog wist dat hij in groep 1 zat bij juffrouw Gaby zei hij; 'Ja hoor, en dan ging jij met Beau naar het ziekenhuis en dan stond ik op de gang te huilen. Ik wilde niet dat je wegging'...... Duh??!! 4 jaar, denk je dan............ Hij heeft er genoeg van meegekregen. Waarschijnlijk is dat ook de reden, waarom Jack zo enorm blij is als Willem en ik thuiskomen en is dat de reden waarom hij enorm aanhankelijk kan zijn........

Ook merk ik dat ik zelf het tijdsbesef 'kwijt' ben. 'Is het nog geen jaar geleden dat Beau zijn laatste chemo had?' Het lijkt wel of het 'vervaagd'. Eigenlijk wil je je dit nooit meer herinneren, maar anderzijds hoort het ook zó bij ons.........
Na Beau zijn laatste chemo hebben helaas vele bekenden- en onbekenden het stokje overgenomen..... Ik wens hun heel veel kracht om deze zware strijd te leveren.......

Deze week ben ik geopereerd aan mijn amandelen. DAMN, nog nooit zo'n pijn gehad (en het blijft maar aanhouden). Als ik op de OK-tafel lig, voel ik toch een kleine kriebel in mijn buik. Meteen denk ik aan Beau. Die heeft dit allemaal zo vaak doorstaan en zo krachtig. Maar ook hij moet die kriebel in zijn buik hebben gevoeld....... ik word er verdrietig van, met de gedachte dat mijn kind meerdere malen is overgeleverd aan deze mensen met 'groene jassen'.......
En inderdaad het doet pijn. Maar als moeder van een kind met kanker, zal ik toch de laatste zijn dat dit niet te dragen is??!! Hoe kun je iets nog als pijnlijk ervaren, als je onze levenslessen hebt gehad?!

Als ik thuiskom zie ik de kindergezichtjes.......
Mama kan niet praten...... Mama kan niet eten...... Mama kan niet zoveel.......
Als Beau bij me komt liggen in bed, dan pakt hij mijn hand en knijpt erin. 'Mama, ik geef je kracht', zegt hij. Hij heeft het er moeilijk mee dat zijn moeder niet de bezige, bijdehante regeltante is....... Deze manier van kracht geven, was voor mij in de nachtelijke uurtjes de enige manier om Beau tijdens zijn zwaarste uurtjes 'gerust te stellen'....... 
Ook als Beau bij oma logeert, belt hij op. Hij heeft heimwee. Beau heeft hier nog nooit last van gehad. Maar hij maakt zich zorgen om zijn moeder, hij wil thuis zijn en voor haar zorgen.......

En dat is het mooiste wat uit al deze ellende is gekomen; De band met elkaar.
Dat we dit maar nooit uit het oog mogen verliezen.........