Angst....

Al weer bijna 2 weken geleden hebben we genoten van een heerlijk weekend met zijn 2. Ook werden we verrast met room-service; een grote fles heerlijke champagne en een pakket met wijnen, biertjes, fris en chocolade!! Dank je wel, lieve 'gever'..... We komen thuis op de dag dat we al weer 13 jaar zijn getrouwd...... Eenmaal thuis gaan we met Beau naar het ziekenhuis voor zijn chemo. Hij voelt zich goed. Ook de oncoloog ziet duidelijk verschil. Hij is energieker en opgewekter.... Hij krijgt een halve portie chemo, want zijn bloedwaardes zijn wat laag. In deze week valt Beau op zijn knie, wat een rottige bloeding geeft en die we goed in de gaten houden. Ook valt hij uit het klimrek. Ik dacht dat hij zeker zijn arm had gebroken, wat hij schreeuwde het uit. Bovendien maakt de DEXA de botten broos.... Maar gelukkig alleen maar een hele grote blauwe dikke arm. Wel gelijk het ziekenhuis gebeld, om te vragen of zijn bloedplaatjes goed genoeg zijn..... Zo zie je maar dat elke 'gewone dag' en 'gewone val' toch weer zijn gevolgen heeft. En dat is wat opbreekt. Alles wat gewoon is of gewoon was is niet meer..... Overal moet je bij nadenken en elk simpel plekje op de huid wordt een 'ongerust object'. Ook zijn temperatuur loopt weer wat op en hij is weer erg aan het hoesten... Afgelopen week waren we stiekum aan het kijken voor een vakantie in het buitenland, voor als Beau klaar is met de behandeling... Bij het zien van de mooie plaatjes begin ik spontaan te huilen. Ik verlang er naar, maar tegelijk is er die angst..... Iets wat vroeger zo gewoon was, lijkt nu wel een 'wereldwonder'..... Het voelt een beetje als de goden verzoeken, maar ja, we willen ook zo graag weer vooruitkijken!!! En we willen niet te lang wachten...... De angst dat het terugkomt zit er zeker in, en we kunnen de vakantie dan maar vast 'in de pocket' hebben.... Gisteren heeft een mede leukemiepatient uit Eindhoven zijn laatste chemo gehad!!! Wat ben ik blij voor hem en zijn gezin!! Maar wat is het 'eng' om nu weer de gewone wereld in te stappen!! Een datum waar je zolang naar verlangt, maar als het zover is ontstaan er nieuwe angsten en onzekerheden.... GEFELICITEERD, jullie hebben het dik verdiend!! Afgelopen weekend ben ik weer met mijn zussen in het huis van mijn moeder geweest. We hebben hard gewerkt. En toch zijn deze dagen heel speciaal. We vinden oude video banden en lachen het uit bij het zien van deze beelden. Al die coupes en kleding.... Tegelijk is het ook heel confronterend..... Slechts enkele jaren later zijn beide ouders dood. Ook mijn oma staat er op. Ze is 85 jaar en zingt een lied op de bruiloft van mijn zus. Dan weer realiseer ik me dat mijn oma 40 jaar ouder is geworden dan mijn ouders........ Dat is nu (bijna) mijn leeftijd..... Heel mijn geleefde leven...... Als ik hierover nadenk mis ik mijn ouders meer dan ooit...... Beau zit weer in zijn DEXA week. Hij heeft last van zijn spieren in zijn handen. 'Ik denk dat we naar de dokter moeten ma', zei hij gisteravond, toen hij zo'n last had. 'Nee', hoor ik mezelf zeggen. 'Dat komt door de chemo, dat is normaal'..... Ja, het is immers normaal dat je van de chemo overal last van krijgt waar je nou net geen last van had!! Maar natuurlijk is hier niks NORMAALS aan!!! Vanavond gaat hij logeren voor 2 nachtjes bij opa en oma. Heeft hij even rust, zoals hij het zelf zegt.... Jack krijgt zijn beste vriend te logeren.... Want ja, dat hebben we ook al zo vaak beloofd..... En volgende week; Dan is het weer zover.... Een nieuwe poging om Beau zijn wens tot uitvoering te brengen..... Dan gaan we weg van 'stichting Doe een Wens'...... Ik vind dit zo confronterend....... Als ik eraan denk, word ik al emotioneel...... Geef het maar aan een gezin dat er erger aan toe is, denk ik nog steeds...... Maar ach, ik hoef mijn blog maar te lezen om te realiseren dat het ook echt voor ons bestemd is!!