Er komt een kind bij de dokter..........

Gisteren dé film gezien (er komt een vrouw bij de dokter).......... Misschien hadden we dat beter toch niet kunnen doen??!! Het was echt net of dat we naar onze eigen film aan het kijken waren.....
Het begin alleen al; Willem en ik zeiden ook altijd tegen elkaar; 'Wat hebben we het toch goed hè', een zin die we de laatste tijd maar achterwege laten.... Niet dat we niet tevreden zijn over hoe alles nu gaat, maar goed, ja dat is weer iets anders hè?!
En dan die goede dagen, maar ook die pieken wanneer het wel lijkt of alle kinderen ontploft zijn!! En idd de reakties van mensen; Je bent voortaan die moeder met dat kind met kanker........ Ik snap best dat die hoofdrolspeler de K ontvluchtte! Want als er een wereld was waar K er even niet zou zijn, dan zou ik er ook naartoe willen!!!
En dan die machteloosheid als ze al die chemo's toedienen....... En hoe blij je dan weer bent als je het ziekenhuis uitloopt!! Maar dan volgen de bijwerkingen; haaruitval, kotsen, diaree,buikpijn, hoofdpijn, slapeloosheid, diverse huidaandoeningen en ga zo maar door!!! Het is niet normaal hoe je elke keer weer je grenzen moet verleggen. En dan proberen we met een hoop humor het allemaal maar wat luchtiger te maken, want al dat gedepri kost zoveel energie!!
En dan dat eerste gesprek met die arts........ Ik weet nog zo hoe dat ging; 'Beau heeft leukemie', werd er zonder pardon gezegd!! Daarna volgde nog veel tekst, en ik hoor Willem nog zeggen; 'Er is dus een behandeling mogelijk?'............. maar alles ging als een waas langs ons heen, en voordat ik het wist zat ik in de ambulance naar Nijmegen voor de volgende vele gesprekken met oncologen. En deze gesprekken zijn verre van ontspannen. Er zit een heel team van doktoren, en wij als ouders worden geobserveerd. En elke keer weer ben je bang voor het resultaat!!

Maar goed, het eind van de film naderd en de emoties komen. Een eind waar je niet aan wil denken, maar even staat het helder op ons netvlies. Wat als................... wordt nu voor onze ogen afgespeelt. Even zijn we ontroostbaar............................. maar een goed gesprek volgt, en ook dit zal er allemaal wel bijhoren. Het voelt wel als een opluchting, want natuurlijk zijn we positief, maar sommige gedachtes wil je soms niet hardop zeggen!!
Het resultaat is deze ochtend zichtbaar, maar gelukkig bestaan er zonnebrillen!!!

Dan nog even het laatste nieuws sinds het ontslag uit het ziekenhuis.
De laatste MTX kuur is goed verlopen. Na 3 dagen mochten we alweer naar huis. Het afscheid was emotioneel, want dit is (in principe) de laatste geplande opname in Nijmegen. En dus nam de verpleging zingend en klappend afscheid van onze kanjer. Hij kreeg ook een beker; De kanjer van de afdeling!! Natuurlijk zullen we er nog veel zijn, maar dit zijn dagopnames en gebeurd op een andere afdeling.
Bovendien was het feest in het ziekenhuis. Woensdag kon je op een heel groot scherm super mario spelen tegen de andere kinderen. En bovendien kwam Jochem Meijer ook nog even langs, en hier is Willem groot fan van. En toen Jochem met Beau ging tafeltennissen was het feest helemaal compleet!
Ook waren de clinic clowns deze keer super!! Ik denk dat ze wel een half uur op onze kamer zijn geweest en Beau lag echt in een deuk!
Ook was het erg gezellig dat Pim en Kris langskwamen, en Beau heeft de hele middag met hen gespeeld. Na een valse start (5x ruggeprik), is deze opname zeer goed gegaan!

Gisteren speelde Beau zijn voetbalteam een toernooi in Budel. En Beau wilde heeeeel graag meedoen!
Beau heeft echter veel last van zijn voeten, en de blaren staan er weer op; Toch wilde hij persé! Het was fijn om Beau weer in zijn voetbalkleding te zien; dit is al weer een half jaar geleden!!! Met veel pijn en moeite heb ik zijn voetbalkousen en scheenbeschermers omgedaan. Zijn voetbalschoenen deed hij nog niet aan, dit deed te veel pijn!! Willem is toen met hem naar Budel gereden, en eenmaal daar kreeg Beau de kriebels; hij wilde ook voetballen!! En hij stond in de spits, en had bijna een doelpunt gescoort.............. Uiteindelijk werd het team 3e en kregen een mooi vaantje mee!!!
Toen Beau thuis kwam, kwam hij enthousiast op me af gerend. Het was duidelijk dat hij het heerlijk vond, dat hij weer ouderwets mocht voetballen. Ik vond het fijn om hem zo te zien, maar tegelijk vond ik het ook moeilijk; wat moet hij toch veel missen...............
Toen ik zijn voeten zag schrok ik!! Tot bloedens toe, maar op het veld voelde hij er niets van!!
Willem vond het fijn dat hij was geweest. Wel was het erg confronterend; 100 kinderen in de kantine, en 1 kind met een kaal hoofd. En die hoort bij ons??!!!
Maar wat zijn we trots op 'm, en we zouden zeker niet willen ruilen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!