KOTSbeu!!!!!!

Gisteren ging om 6:15 uur de wekker. Vandaag weer een drukke dag in Nijmegen. De koffertjes van Jack en Charly staan al ingepakt; zij 'mogen' bij opa&oma logeren......
Beau is bijna niet wakker te krijgen. Maar hij moet eerst nog zijn medicijnen innemen en ik moet zijn PAC insmeren met emla zalf. Beau heeft het koud en heeft er duidelijk (ook) geen zin in! Maar we hebben goede moed. De vorige keer kreeg hij een middel waar hij erg moe van werd, en waardoor hij niet zoveel hoefde te spugen.....

Eerst een afspraak voor een hartfilmpje. Om de zoveel weken wordt naar de hartspier gekeken. Want één van de chemo's kan de hartspier aantasten. Gelukkig; deze is nog steeds goed (?!). Op naar de volgende kamer. Hier hebben we altijd een gesprekje met hoe het is gegaan en wat er komen gaat. Bovendien wordt Beau hier onderzocht en aangeprikt. Daarna gaan we naar de dagbehandeling waar de chemo's volgen. Deze keer hebben we extra veel vragen. Vandaag krijgt Beau voor de laatste keer de Doxo. We krijgen tekst en uitleg over wat er nu volgt en welke bijwerkingen we kunnen verwachten.
Ook hebben we het voornemen om met de herfstvakantie weg te gaan. Maar de vrijdag ervoor staat er een druk programma in Beau zijn schema. Maar de oncoloog denkt goed met ons mee. Een aantal dingen kunnen we verschuiven (zelfs de ruggeprik!) en de vrijdag als we weggaan mogen we zelfs naar Eindhoven voor de chemo's!! Kijk, feit blijft dat we 3 x per week op een neer moeten, ook met de vakantie!! Maar gelukkig kunnen we de 'extra's' verschuiven.....

Eenmaal op de dagbehandeling lijkt het goed te gaan. Maar na 2 uur begint het spugen weer.... Wat heb ik een medelijden met Beau. Je hebt spugen en spugen, maar dit is gewoon niet meer normaal!! Dit keer werkt het slaapmiddel blijkbaar niet!! Beau voelt zich echt beroerd, en jammerd dat hij naar  huis wil.... Maar ja, dan moet je nóg een chemo hè!
Wederom met kotszakken de auto in. En wat duurt de rit dan lang..... Eenmaal thuis maak ik een bedje op de bank. Ik hang een briefje op de deur; 'Nu ff nie!' Ik ben moe en verdrietig. Ik heb er moeite mee om Beau zo te zien en kan niks voor 'm doen. Elke keer als hij naar de wc rent, ren ik erachteraan. Geef  'm een doekje, wat water en wrijf over zijn rug. 'Blijf maar zitten, mama'; zegt Beau na de 30ste keer....... 'Het is voor jou veel te vermoeiend'......... Ik vertel hem dat ik hem graag help, en ik zie dat hij het toch wel fijn vindt als we samen op de plee zijn..........
Als 's-avonds de speeltuin vol zit met kinderen, wil Beau graag naar buiten. Ik vind dit geen goed idee, maar we laten 'm toch ff gaan.... Binnen 5 minuten komt hij weer naar binnen. 'Ik denk dat het toch beter is als ik op bed ga liggen', zegt Beau. En dat doet hij, en hij loopt op en af naar het toilet.
Om half twaalf gaat hij voor de 2e keer in bad. Daarna gaan we naar bed en is het rustig..........

In Nijmegen zien we Tim. Deze jongen had een tumor in zijn hoofd en stond enkele maanden geleden voor een zeer zware operatie. Het is fijn om hem en zijn ouders weer te zien. Het gaat goed met hem! Maar ja wat is goed! Ook hij heeft nog een jaar te gaan, en heeft zijn oog verloren agv de tumor.
Dan komt Willeke tegenover ons te liggen voor haar chemo. Ze is 15 jaar en een bijdehante tante. Ik herken haar bijna niet, maar haar moeder herken ik. Willeke heeft prachtig lang bruin haar, een pruik, maar een hele mooie!! Willeke is heel lief voor Beau en zegt dat ze snapt dat hij zo ziek is. Zij heeft ook leukemie, maar heeft allerlei complicaties. Haar nieren en lever zijn duidelijk al aangetast door de chemo's. Het is mooi om te zien dat die kinderen gelijk een soort band hebben.......
Ook spreekt Willem een 'oude bekende' in de wachtkamer. Zij hebben vorige week hun opkikkerdag gehad!! En het was gaaf....................; toch balen dat wij niet konden..............

Beau is nu net de deur uit! Heeft met veel pijn en moeite zijn medicijnen ingenomen. Hij heeft ontzettende honger, maar niks smaakt hem, hij is bang dat hij dan weer moet spugen.
We zien wel wat dit weekend ons nog brengt. Voorlopig nog even op de 'overlevingsstand'.