Terug naar 3x per week!

Wat een enorme boost hebben we gekregen van afgelopen weekend. Ik geloof dat ik zondag met een smile van oor tot oor naar bed ging, en daar de volgende dag mee opstond. Ook de reacties op school waren erg leuk, en we kregen veel berichten van mensen die ons hadden gezien. Dit nemen ze van ons niet meer af!!

Dinsdag als we bijna klaar zijn met de chemo komt er teleloon van de dokter uit Nijmegen. 'Beau zijn waardes zijn niet goed',  hoor ik Willem herhalen. Zijn blik doet mij schrikken en er gaat vanalles door mijn hoofd; het zal toch niet............ Ook komt tegelijkertijd de oncoloog van Eindhoven aangelopen....
Uiteindelijk blijkt dat de chemowaardes te laag zijn in Beau zijn bloed. Dit betekent dat we voortaan tot februari 3x per week naar het ziekenhuis moeten voor chemo. Bovendien wordt ons 'medegedeeld' dat we donderdag, zaterdag, maandag, woensdag en vrijdag moeten komen. M.a.w. het roer weer 180 graden om. Willem en ik balen, maar je kunt je boosheid of teleurstelling niet echt uiten want ja, Beau staat naast ons. En zeg nou eerlijk, HIJ moet het toch maar weer ondergaan..........
We hoeven het Beau niet eens uit te leggen; hij heeft het al begrepen uit het gespek. Dikke tranen en grote teleurstelling............
Wat Beau (en de andere kinderen) nog niet wisten, was dat we zaterdag de 'opkikkerdag' zouden krijgen. Dit is een dag waarin gezinnen met een ziek kind, de dag van hun leven krijgen..... Deze kan nu niet doorgaan, want deze dag moet hij ook chemo krijgen.
Willem en ik baalden enorm........... maar gelukkig hadden we het de kinderen nog niet verteld; of dat we het aanvoelden..........
Dus vandaag i.p.v. de opkikkerdag, een ziekenhuis dag!! Hoe wrang is het als de papieren van de opkikkerdag in de bus liggen als we dinsdag uit het ziekenhuis, thuis komen.
En de dinsdag toen we dit alles hoorden, probeerden we echt nog positief te blijven. Wat moet, dat moet! En een behandeling die niet voldoende aanslaat; daar hebben we ook niks aan!!
Maar toen ik woensdag opstond wist ik al hoe mijn dag ging worden........ Het was of ik 5 katers tegelijk had, zonder het plezier van de avond ervoor. Wat een koppijn!!! Maar het was mijn werkdag en Jack was weer present!! Eenmaal thuisgekomen ben ik mijn bed ingekropen.
Beau daarentegen is na de teleurstelling weer helemaal de oude, wat een veerkracht! Wel gaan we nu 's-morgens met de rolstoel naar school, want zijn energie spaart hij liever voor leukere aktiviteiten. Ook is hij erg opstandig en hebben we af en toe moeite om hem in het gareel te houden. Zijn rode en witte bloedcellen zijn heel erg laag.......Maar we mogen niet klagen en dat proberen we dan ook niet!
Wel wacht ons vrijdag weer een zwaar programma, en mogen de andere 2 kindjes weer uit logeren....

Donderdag heeft Willem ook weer een heel fijn gesprek gehad met zijn baas. Ik wil hier nog eens extra vermelden dat we echt zó blij zijn met de medewerking van onze werkgevers!! Hermes en ABNAMRO Bank Bedankt!! Waar zouden we zijn zonder deze medewerking.........

Toch ben ik de kanker meer dan ZAT. Soms, heel soms lijkt het even of dat het niet ons leven aangaat. Soms lijkt het of dat we even een gewoon gezin zijn, en ik niet 6 agenda's hoef te checken voordat ik iets 'spontaans' kan gaan doen. Soms, als ik even een boekje lees, of wanneer de kinderen buiten spelen, zou je het heel even vergeten........ Maar soms komt het ook in ene keer heel hard binnen!! Dan zit ik gewoon tv te kijken, of rijd ik naar mijn werk en dat wil ik het wel uitschreeuwen!!! IK BEN HET ZAT, IK WIL MIJN LEVEN TERUG!!
Maar ja, dan komt de relaxe Jack weer terug. Alles komt goed.........