Ook deze week is weer redelijk verlopen. Terwijl ik dit schrijf denk ik; 'Is dit ook zo, of raken we gewend aan het spugen, niet slapen, veel eten, niks lusten, ongeduldige buien enz, enz.' Ik denk het laatste........
Op dinsdag en woensdag werk ik, en ik merk dat ik woensdagavond helemaal op ben!! Moe tot in de 10e macht, en een manier vinden om deze week weer door te komen......
Als Willem en ik deze week in gesprek zijn en Willem zegt dat hij 'gelukkig' is ontplof ik!! Gelukkig??!! Hoe kan ik nou gelukkig zijn met een kind met kanker! Om te zien hoe je kind vecht tegen de ziekte, maar nog meer in gevecht is met zichzelf! Terwijl ik dit weer schrijf komen weer de emoties boven; Wat baal ik hiervan, want ik ben wel het typje; maak er wat van!! Maar 'gelukkig' krijg ik toch echt mijn strot niet uit!! Wel begrijp ik Willem; hij is trots en tevreden hoe wij als gezin hier mee omgaan. Dit ben ik ook, maar gelukkig zijn heeft voor mij toch echt een andere betekenis!
Ook heeft Beau een flinke tegenvaller...... Oma heeft voor hem een soort afstreepkalender gemaakt, tot het eind van dit jaar. In één keer zegt Beau; 'zo nog een paar weekjes en dan ben ik klaar met de chemo's!' Ja, en dan aan ons te taak om uit te leggen dat dat niet zo is; hij moet dan nog 14 maanden!!
Beau barst in dikke tranen uit!! Zo zie je maar weer, kinderen beleven het heel anders. We hebben het hier al zo vaak over gehad, maar voor hem is die tijd moeilijk te begrijpen! Dus nog twee keer vuurwerk?!! Ja, nog twee keer vuurwerk............
'IK WEET ZEKER DAT IK HET TERUG KRIJG!', roept hij dan ineens....... Alle frustraties komen eruit. Eén op de 4 kinderen, krijgt het terug en Beau weet dit. Wat moet je anders antwoorden als je kind vraagt of het na 2 jaar ook ECHT klaar is?!! Bovendien ziet hij in Nijmegen ook kinderen die het voor de derde (?!) keer terug hebben gekregen. Eerlijk zijn is belangrijk, maar tegelijk is de waarheid heel hard!
Gisteren was mijn zus jarig, maar Beau zit aan de DEXA, dus ik dacht als dat maar goed gaat.....
De eerste paar uur valt het zeker niet mee. Hij vindt zijn draai niet, hij vindt het erg druk, alle lekkere hapjes smaken hem niet en ga zo maar door.......... Toch geven we niet toe!! Ik spreek hem streng toe en als hij zich niet lekker voelt, mag hij ook boven ff tv kijken ofzo. Terwijl ik dit zeg, voel ik de ogen van de andere mensen op ons gericht. Dit is niet voor te stellen voor iemand anders, en iedereen vindt hem zielig. Natuurlijk is hij dit ook, maar ja, ik kan hem niet 2 jaar lang elk minuut van de dag op een voetstuk plaatsen........... Onze aanpak werkt, en na een paar uur vindt hij zijn weg en eet heerlijk en speelt met zijn neefjes.
Ook zie ik hoe groot Jack in ene keer is. Hij wordt steeds zelfstandiger, en ipv dat hij Charly als een vervelend zusje ervaart die alles stuk maakt, spelen ze steeds vaker met elkaar. Het zijn tenslotte soulmates....... Ook Jack vroeg enkele weken geleden; 'Is Beau nog steeds ziek?'. Voor hem lijkt de situatie al 'normaal' en het feit dat we 3x per week weg zijn in het ziekenhuis is hij al gewent.
Als ik Jack 's-avonds naar bed breng, vraag ik hem of hij ons mist als we er niet zijn. Stoer als hij is, antwoord hij Nee! Als ik hem dan vertel dat ik 'm wel mis, maar dat hij in mijn hartje zit en dus altijd bij me is (net als opa Leeuw), luistert hij aandachtig maar geeft geen reaktie.
Enkele dagen later aan tafel, hebben we het erover wie er de volgende komt oppassen. 'Maar ik mis jullie niet, want jullie zitten in mijn hartje', antwoord Jack uit het niets!!!!
Mijn gesprek is aangekomen.....................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten