6 januari 2011

HET IS NIET GOED MET BEAU................. maar het is behandelbaar. Dat zijn de laatste woorden die ik Willem hoor zeggen.

Ik sta inmiddels op het station. Ik ben nog helder. Eerst mijn collega bellen; ik had samen met hem een afspraak met een klant. Ik kan daar niet bij zijn, dus dan kan hij de hulp van iemand anders nog inschakelen (??!). De tranen komen al wel, maar ik weet nog niks, dus kan ook nog niet veel vertellen. Omdat de bus er nog niet is, besluit ik ook om mijn baas te bellen.
Dan heb ik al wel wat meer verdriet; 'Ik denk dat het kanker is', zeg ik tegen hem. Terwijl daar helemaal (nog) niet over is gesproken...... Ze bieden me aan om me thuis te brengen. Maar ik ben praktisch ingesteld; de bus komt er zo aan en waarom moeilijk doen?!
De busreis is zo voorbij. Ik sms alleen Sandra. Ik huil zonder geluid en emotie.
Als ik de bus uitstap, komt Willem net aangereden. Ik stap in en we zeggen weinig tegen elkaar. Ik wil rustig blijven, voor Beau die we straks thuis aantreffen. Opa en Oma zijn aan het oppassen en hebben Beau inmiddels wakker gemaakt en aangekleed. 'Als ze maar niet in paniek zijn', zeg ik nog tegen Willem. Eenmaal thuis is iedereen kalm......... We gaan met Beau de auto in.

Beau stelt ons allerlei vragen in de auto. Maar wij wisten ook van niks, dus kunnen nergens echt antwoord op geven. 'Misschien moet ik wel blijven', zegt Beau angstig. 'Welnee! Ze hebben toch niet gezegd dat we spullen mee moeten nemen!' zeg ik in volle overtuiging.
Als we in het ziekenhuis aankomen, weten ze meteen wie we zijn. De wachtkamer zit vol, maar wij mogen gelijk doorlopen en wachten in een kamertje. Het wachten duurt lang..... veel te lang........ Ondertussen doen we een spelletje.

Twee artsen komen binnen.
Nu gaat het gebeuren, denk ik nog. Beau zit op mijn schoot. Ik zie dat de dokter nerveus is en rode vlekken heeft in haar nek. Dan brengt ze het slechte nieuws; Beau heeft leukemi. BAM!!!

Natuurlijk heb je er weleens van gehoord en over gelezen, maar wat en hoe ???!!!! KANKER; Beau heeft KANKER! Helaas heb ik al wel wat ervaring in mijn famlie met kanker, maar MIJN KIND?!
Er volgt een heel verhaal, maar de helft gaat langs me heen. Bijna automatisch komen de tranen, maar nog steeds zonder geluid. Willem en ik kijken elkaar aan. Beau zit op mijn schoot en heeft geen idee waar het over gaat. Als hij Willem hoort vragen of Beau ook zijn haren verliest, barst Beau in tranen uit!
We stellen de meest stomme vragen.............
Toch zijn we rustig. Oké wat nu, komt al heel snel aan de orde. Als we horen dat we met de ambulance naar Nijmegen moeten, gaan we liever zelf met de auto; maar dit mag niet.
Samen met de oncoloog gaan we naar boven. Ik zie alle mensen naar ons kijken. Zoveel zieke mensen, maar niemand zo ziek als Beau. Ik kijk naar Beau en naar die mensen; Hij ziet er helemaal niet ziek uit!! Alles gaat in sneltreinvaart. Een team staat klaar om ons op te vangen. Beau krijgt een infuus en de eerste medicijnen. Nog meer bloed wordt afgenomen. Beau is rustig en laat alles gebeuren.

Het wachten is op de ambulance. Er volgen nog wat uitslagen, want we weten nog niet welk type leukemi het is (net of dat ik toen wist dat er meerdere waren.......). In deze tijd gaan we mensen bellen. Nu hebben we even tijd hiervoor. Bij sommige mensen was ik heel rationeel, bij anderen heel emotioneel. Vaak was ik degene die de ander aan het troosten was. Iedereen aan de telefoon reageerde geschokt!! Bijna niemand wist dat Beau ziek was, dus ze snapten er niks van!
Willem gaat thuis wat kleding halen voor ons. We weten inmiddels dat we zeker een dag of 10 in Nijmegen moeten blijven. Ondertussen staat Sandra voor het ziekenhuis.
Ze was flink geschrokken en moest iets doen! Fijn, Sandra doet een spelletje met Beau terwijl wij mensen bellen en veel informatie tot ons krijgen......... Als de ambulancebroeders er zijn vertrekken we naar Nijmegen......... En ik weet niet eens meer of ik Sandra gedag heb gezegd.........

Beau ligt op een bed en wordt de ziekenwagen ingeschoven. Ik mag bij hem zitten. Hij krijgt een ambulance beer van de broeders. We rijden weg bij de EHBO. We rijden langs mijn kantoor op WCW. Ik denk nog; 'die zitten gewoon te werken'.......
Tijdens de rit zingen we liedjes en kletsen...........

Als we in Nijmegen aankomen is Willem er ook tegelijkertijd. De broeders waarschuwen ons voor de afdeling. Er zijn veel kinderen met kanker, en we moeten niet schrikken van hun uiterlijk.........
Eigenlijk zie ik deze dag nog niks. Ik durf niet te kijken. We gaan Beau zijn kamer in en een nieuw team wacht ons op!