December.....

De maand december is nog maar net begonnen, maar het gemis is nog nooit zo groot geweest.....

Afgelopen weekend vieren we samen Sinterklaas met het gezin van mijn zus. Ik heb er zin in!!
Maar ik zie er ook tegenop...... Bah, het voelt toch een beetje als net alsof doen.....
Het is toch echt zo'n familie ding waarin ik mijn moeder echt wel mis.....
Wel moet ik lachen als ik denk aan mijn moeder. 'Dat gedoe' met sinterklaas, daar hoef je je niet meer druk over te maken..... Want de laatste jaren vond je het steeds moeilijker om weer iets leuks of nieuws voor de kleinkinderen te verzinnen.... Maar wat heb ik toch warme gevoelens aan ONZE sinterklaastijd!!!

Als ik maandag opsta weet ik al dat deze dag niet mijn beste dag wordt.....
Vandaag is de verjaardag van mijn vader...... Ik kijk naar je foto in de gang... 
Mijn vader omringt door 5 kleinkinderen, de jongste net 2 weken oud in je armen......
Hier vierden we samen je 60e verjaardag, niet wetende dat dit je laatste zou zijn.......
Jack en Charly waren hier nog niet bij......
Ik troost me met de gedachten dat je nu samen met mama bent.....

Natuurlijk zijn we ook deze dag weer om 9 uur in het ziekenhuis voor Beau zijn chemo.
Ik uit mijn bezorgdheid, en het was ff geleden, maar de waterlanders komen..... Deze dag kan ik ze niet binnen houden!! De oncoloog is erg betrokken, maar kan mijn bezorgdheid niet wegnemen.....
Het blijft allert zijn, en ik voel me nog meer verantwoordelijk dan ik me al voelde......
Lichamelijk onderzoek klinkt 'goed' en zijn chemo wordt gegeven.
Uit de kweek van vorige week is gebleken dat Beau het rhinovirus heeft. Dit is een 'gewoon' griepvirus waar half nederland last van heeft. We kunnen er niks tegen doen..... Het maakt je alleen maar bezorgder, want Beau zijn lijf wordt als maar kwetsbaarder.....

Na het ziekenhuis ga ik direct naar mijn werk....
Maar ja, ik voelde me helemaal niet happy....... De kraan van waterlanders stond inmiddels open, dus er was weinig voor nodig....... Het was fijn om even bij lieve mensen te zijn.....
Maar tegelijk is dit zó confronterend voor mij!!
Daar sta ik weer....... weer met dezelfde ellende..... of beter gezegd nog steeds.........

Toen 2011 bijna voorbij was, waren we echt op het eind van ons latijn. 30 weken lang, 3x per week een halve dag in het ziekenhuis voor chemo, die zaten er bijna op!! Wat waren we toe aan 2012!!! Eindelijk wat meer rust, wat meer regelmaat.......
Helaas was dit ons niet gegund! Wat een ellendig jaar was 2012!!! Onvoorstelbaar!! Ik had niet gedacht dat het kon, maar 100x erger dan het jaar waarin we te horen kregen dat Beau leukemie had!!
Ook dit maakt me verdrietig.... Ik wil vooruit kijken...... positief zijn....... Maar eigenlijk durf ik het niet meer...... We leven met de dag en zullen dit moeten blijven doen.....

En hoe goed iedereen het ook bedoelt.......... 'het zal je kind maar wezen.............'