De afgelopen 5 dagen willen we zo snel mogelijk vergeten!! Het weekend was het nog steeds meer van hetzelfde en de nachten waren kort, heel kort........
Willem en ik zijn echt doodop. Ik heb geen stem meer, ben verkouden en heb oorpijn. Eigenlijk voelt heel mijn hoofd als een blok beton. We proberen er nog iets van te maken, maar het kost zoveel energie.
Maandagochtend zegt Beau; 'ik ga naar school mamma'! 'Anders mis ik teveel', en hij had maar 5 uurtjes geslapen...... Ik laat hem gaan, wellicht geeft het wat afleiding en voor mij wat rust.
's-Middags moeten we toch naar het ziekenhuis voor de chemo. Na een onderzoek blijkt dat Beau zijn buik nog steeds is opgezet. Hij krijgt opnieuw een klisma. Deze keer gaat dit echter met veel minder pijn. Het resultaat is nog niet echt veel.......
En terwijl de chemo inloopt speelt hij met zijn favoriete pedagische medewerkster Kim en spelletje.
De verpleegkundige vraagt nog of ze een bed bij moet zetten voor mij! Ik zie er namelijk niet uit, snotter en proest en heb een stem van een stoeipoes. Beau ziet dat wel zitten, en ze meende het echt..........maar ik heb toch maar bedankt. Bezorgd zegt ze dat ik morgen maar niet moet gaan werken; en ook hiermee ga ik niet akkoord!! Al viel het niet mee, en wilden ook vandaag velen me naar huis sturen; het was heerlijk om ff te werken........
Beau voelt zich stukken beter. Zijn buik blijft een 'dingetje'.
Wel heeft hij een bult in zijn mond. Ik ben bang dat zijn kies is ontstoken. Zijn gebit heeft veel te verduren van alle medicatie en dat gespuug helpt ook niet mee.
Dat vind ik nog het moeilijkst. Hij doet zo zijn best en het ene probleem is nog niet verholpen en het volgende dient zich weer aan.
Maar Beau is weer Beau en dat doet het hele gezin goed. Het is een soort diepe zucht die we dagen hebben ingehouden en nu weer kunnen uitblazen. Hij maakt weer heerlijke grapjes, helpt mee en is zorgzaam voor zijn 'zieke' moeder.
Ik wil iedereen bedanken voor de lieve berichtjes van de laatste paar dagen. Het was zwaar, maar door jullie voelden we ons niet alleen.......... Ook van mensen die we niet eens persoonlijk kennen.
En ook Lars wil ik eens persoonlijk bedanken. Hij is een echte volhouder met zijn kaartjes en lieve teksten. Ook Teddy en Sandra zorgden voor heerlijk eten en vele knuffels......
Onze familie en goede vrienden die ons steunen, juist in de moeilijke tijden........
Onze collega's, kennissen, ouders van school, buurtgenoten.........
Dankjewel.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten