K%%#ZOOI

Jemig wat kan het roer toch omslaan!! Wat een K dagen hebben we na mijn laatste blog.

Kotsmisselijk, hoofdpijn, geen smaak, honger, rugpijn, niet naar het toilet kunnen, slapeloze nachten.......... de lijst van klachten is erg lang.
Woensdag begint de nachtmerrie. 's-Morgens heb ik nog lekker gewerkt en als Beau zijn chemo krijgt steek ik over naar het ziekenhuis. Ik schrik me rot als ik Beau zie liggen. Helemaal opgerold, wit, een flinke randen om zijn ogen..... Ik zie aan zijn houding dat dit het begin is van een flinke kots sessie.
Ik heb mijn jas nog niet uitgetrokken of het begint............ en er lijkt weer geen eind aan te komen.
Beau krijst het uit van de pijn en smeekt ons wanneer we weer naar huis gaan!! Angst in zijn ogen; 'Mammie, gaan we alsjeblieft naar huis?' Zelfs de verpleging komt extra kijken, zo hebben ze Beau nog niet meegemaakt. Spugen tot bloedens toe; hij is op!! Ook voelt de oncoloog aan zijn buik dat deze is opgezet. Hij moet een klisma, maar omdat hij zo ziek is, besluiten we dit vrijdag te doen. Wel krijg ik een thuisklisma mee, maar die helpt niks..... Eenmaal thuis houdt het niet op en met moeite krijgen we zijn medicijnen erin........

Donderdag is het meer van hetzelfde............ Wat een dag!! Hij staat toch zeker in de top 5 'ergste dagen'! Beau slaapt deze dagen ook slecht en om 5 uur is hij wakker. Ik voel me een wrak; het is echt overleven........

Vrijdagochtend zijn we wéér vroeg wakker. Willem en ik kijken elkaar aan. 'We hebben toch een paar uur achter elkaar geslapen', lachen we. Gister was gister, vandaag weer een nieuwe dag!! We proberen elkaar op te peppen, en ik moet zeggen dat lukt aardig. Kom maar op met die klisma, met zijn drietjes staan we sterk!! Eenmaal in het ziekenhuis zakt de moed me in de schoenen. Beau laat het verhaal van de klisma gelaten over zich heenkomen, en als de verpleging weg is tuurt hij naar buiten naar het uitzicht op 12 hoog. Hij heeft verdriet, veel verdriet........ en er was niet veel voor nodig; ik jankte met hem mee.......
Maar het MOET, dus daar gaan we!! Pijn, pijn en nog eens pijn! Die ogen zal ik niet snel vergeten..... Het leek wel of die slang 10 meter was, zolang duurde het!! En het resultaat; één piepklein hoopje SHIT......... Eigenlijk moet hij er nog één, maar dat vinden het te zwaar voor hem. Hij moet ook nog 2 chemo's. Een verhoging van de dosis laxeermiddel is een feit en dan maandag wellicht opnieuw??!!
Maar Beau is nog steeds kotsmisselijk, heeft last van braken en slijm......... Ik krijg er nauwelijks iets in! Wat een verschrikkelijke K dagen......... de wereld gaat even aan ons voorbij!