Ruggeprik in Nijmegen........

Op zich zijn we afgelopen weekend redelijk doorgekomen.... Door de prednison en paracetamol heeft Beau het heel gezellig gehad met oma haar verjaardag, en zondags zelfs nog even buiten gespeeld en met zijn vriendinnetje spelletjes gedaan....... Maar zonder de paracetamol nog steeds verhoging....

Vanmorgen gaat de wekker......... althans dat denk ik want op een gegeven moment zegt Willem; 'Jack, kom je eruit?' Ja, ja rustig aan......... maar het blijkt al bijna 8 uur.......
Jack ligt bij mij in bed en Beau was vanacht weer niet lekker en slaapt op een bed naast ons....... Ook Charly hoor ik al in haar bedje zingen.......... Pfffff back in business.
Snel onder de douche.......... Jack kleedt zich aan....... Willem maakt zijn tasje klaar........ Beau kleedt zich aan......... Beau temperaturen........37,3 maar hij voelt zich helemaal niet lekker......... Nijmegen bellen; gaat de ruggeprik wel of niet door??!! Overleg........ worden teruggebeld.........
Jack naar school brengen........... Charly ondertussen uit bed; Shit!! Heeft heel haar bed onder gekotst!!! Verschonen, wassen, aankleden............. Nijmegen belt; We moeten komen!!!
Beau baalt, huilt; ik moet vandaag zoveel!!! Troosten...............
Opa & Oma bellen; ze moeten toch komen............ Beau insmeren en medicijnen geven ter voorbereiding van de ruggeprik en de chemo's. Wat is dit een dubbel gevoel; Eigenlijk wil ik helemaal niet dat we gaan, want nu hij net weer wat op lijkt te knappen, staat de volgende horde alweer voor de deur!! Bij mij komt het snot ook overal uit, maar daar is geen tijd voor!!
Chagerijnig rijden we naar Nijmegen. We zijn veel te laat. Maar daar zijn we voortaan relaxed over.... al die tijd dat wij al hebben moeten wachten in het ziekenhuis............ nu maar eens andersom!

Eenmaal in Nijmegen zat de wachtkamer vol. Heel veel nieuwe kinderen. Er komt een kind van ongeveer 3 jaar, die aan één stuk door huilt......... Hoe klein ook, de kinderen weten ook wel dat dit niet 'the place to be' is. Ik heb medelijden met zijn moeder........ zou zo mee kunnen janken. Ze zit er maar moedeloos bij, ja wat moet je zeggen.......

Dan is het onze beurt. Een grote diepe zucht en vol goede moed de behandelkamer in. We hebben veel vragen. Beau wordt nog eens extra onderzocht en zijn bloed wordt nog eens op kinkhoest ed getest.
Zeker omdat hij de afgelopen nachten vol paniek en naar lucht happend wakker wordt. Heel erg naar, ik schrik me dan ook elke nacht weer rot! Zijn temperatuur is 37,5 dus de behandeling gaat door.
Zodra Beau een soort slaapmiddel in zijn PAC gespoten krijgt begint hij te huilen. Dit is elke x weer het geval en toch gaat het nog steeds zo 'door merg een been'......... Ondanks mijn vermoeidheid kan ik mijn tranen bedwingen........ Omdat Beau zo gespannen ligt, lukt het niet in 1 x. Nog twee pogingen worden gedaan en dan komen de druppels hersenvocht eruit. Vervolgens wordt de chemo erin gespoten....
Beau is in dikke tranen, ziet alles dubbel, en maakt ons uit voor enge wezens........ 'Ga weg, enge man. Ga weg, enge vrouw!' zegt hij tegen ons. We kunnen er nog om lachen, maar natuurlijk voelt het ook verdrietig........

Nu 1 uur later is hij weer 'back'. Straks nog even een verneveling, en een extra medicijn ervoor omdat hij zo hoest. Hopelijk knapt hij snel op en kan hij deze week een keer naar school. Dat is op dit moment zijn grootste wens............