Cold Turkey.......

De vakantie was heerlijk, maar thuiskomen voelde als een cold turkey....... Direct de volgende dag naar het ziekenhuis (en om de dag daarop en daarop...), vele wasmachines en veel geregel.
Beau moet zijn rolstoel inleveren, en kan deze via een andere instantie weer aanvragen; dit betekent nog meer papierwerk. En we hebben deze echt nodig; zeker nu hij meer gebruik maakt van de stoel dan ooit tevoren.
Oppas regelen voor de andere kinderen als we naar het ziekenhuis moeten. Donderdag gaat Jack bij oma Leeuw logeren en Charly bij opa en oma Groels. Dit allemaal om onze handen vrij te maken voor Beau. Want na zo'n chemodag op vrijdag heeft Beau het erg zwaar. Bovendien slikt hij DEXA waar hij erg vervelend van wordt. Hij krijgt een soort opvliegers en is erg ongeduldig. Hij kan niet veel verdragen. Bovendien spuugt hij veel en slaapt hij slecht!

Maar..... deze keer valt het mee. Wellicht komt het ook omdat één van de drie chemo's niet mag worden gegeven omdat Beau zijn witte bloedcellen te laag zijn! Hij zit dan ook in een dip, en we moeten goed opletten met ziektes en bacterien.
Misschien dat deze chemo vrijdag a.s. gegeven kan worden; hopelijk wel want anders moet hij deze op het eind 'inhalen'.
Toch heeft Beau het vrijdag zwaar; een uur lang zeurt hij, en weet hij niet zo goed wat hij moet eten en hij lust niks te drinken. Maar net voordat we naar huis willen gaan, moet hij een aantal keren spugen; dit zat 'm gewoon dwars.....
Eenmaal thuis gaat het wel en geniet hij van de rust in huis.
Wel stelt hij nog steeds veel vragen. Hoelang duurt het nog is nog steeds zijn favoriet! Je merkt dat hij het echt lang vindt duren; en toch gaat hij om de dag braaf mee naar het ziekenhuis!
Beau lust niks tot weinig en dan in één keer komen de meest vreemde verzoeken; pizza s'-morgens, zoute haring, de meloenen vliegen hier over de toonbank!, sla mét uitjes, friet, cowgomballenijs, broodje shoarma, crackers met paté, pannekoeken. Gisteren heb ik om 10 uur s-avonds nog soep gemaakt!
Je kunt je hier geen voorstelling van maken, maar ik ben zo blij als hij eindelijk iets lust en dit heerlijk opeet!

Ook ziet Beau er zieker uit en is veel moe! Zijn kleur is soms echt weg uit zijn gezichtje. Ook zie ik de mensen weer omkijken als we met Beau zijn.....
Afgelopen maandag wilde ik wax in Beau zijn haren doen. Toen ik daarna mijn handen uit zijn haar haalde, zaten heel mijn handen onder met zijn haren; shit! Beau is er zo trots op dat zijn haar weer wat aangegroeid is! Als we naar het ziekenhuis lopen, komt het plots ter sprake. 'Nee hoor, mijn haren vallen nog niet uit!', zegt Beau. 'Kijk maar!', en hij trekt zo een pluk uit zijn hoofd! Dit voelde nog erger dan de vorige keer, en Beau was ook erg verdrietig!
We hebben het nog niet afgeschoren, maar dit is slechts 'uitstel van executie'!

Ook worden we gebeld door Stichting Doe een Wens! Ook weer een geweldig initiatief en een dik pak met papieren volgt........ pfff weer vanalles invullen!
Hier mag Beau aangeven wat zijn allerliefste wens is en dan kijkt de stichting of zij deze in vervulling kunnen laten gaan!

'Ja, ik weet wel wat ik wens, maar ik denk niet dat zij die kunnen uitvoeren', zegt Beau. En wat is die wens dan?! 'BETER WORDEN!!!'