30 Augustus

Vandaag, 6 jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop!Ik weet nog precies wat, waar en hoe het gebeurde....
's-Morgens op kantoor ben ik uitgelaten en roep; 'Iedereen is jalours op mij!', want ik hoefde nog maar 2 dagen te werken en dan begon een welverdiende vakantie van 4 weken.
Nog geen half uur na deze uitspraak, staat Willem in zijn werkkleding aan mijn buro. Hij is duidelijk overstuur en zegt uit het niets; 'Je vader is dood!'
Nou zou je denken dat je direct in janken uitbarst, maar nee. Eerst even uit het zicht van de klanten en zorgen dat Willem wat tot rust komt. Langzaam komt het binnen, maar ik kan het toch echt niet geloven.... Ik wil eigenlijk mijn werk nog overdragen, maar mijn baas zegt dat ik direct kan gaan. Iedereen op kantoor denkt dat er iets met Willem zijn ouders is, omdat hij zo overstuur is en ik (nog) niet. Ook is er verwarring als Willem zijn ouders belt. 'Jack is dood', zegt Willem. Omdat Willem mij ook Jack noemt denken ze even.........
Eenmaal thuisgekomen blijf ik prakties. Ja de tranen komen al wel, maar het besef is er zeker nog niet. Snel rijden we samen met Beau naar mijn moeder, waar mijn zussen inmiddels al zijn.
Toen ik mijn moeder zag wist ik dat het waar was!! Ik vond haar zo klein en kwetsbaar!!
Mijn vader was nog thuis........
Ik vond het zo moeilijk dat iemand  zomaar 'weg' was......  De tranen ben ik tot op de dag van vandaag nog aan het inhalen......

En nu zijn we 2 kinderen verder. Jack werd nog geen jaar later geboren op de dag dat mijn ouders 40 jaar getrouwd 'zouden' zijn. Toeval??! Zo werd deze moeilijke dag toch een feestje!
En 4 jaar later wordt Charly geboren, 1 dag voor de dag van mijn vader zijn begrafenis. Zo zijn we tijdens deze moeilijke dagen toch 'ongedwongen' bij elkaar.........
En Beau, die heeft als enige Opa Leeuw meegemaakt.
Soms denk ik wel eens; 'Pa, had je Beau dit niet kunnen besparen?' Maar hopelijk maak je het straks goed met een goede afloop.........
Soms ben ik ook blij dat je dit niet allemaal mee hoeft te maken. Wat zou je het moeilijk vinden om dit verdriet en deze ziekte te zien bij je kind en kleinkind!! Maar ik baal ervan dat je mama niet kunt helpen in deze oh zo moeilijk tijd!

Ook ben ik sinds Beau zijn ziekte nog niet bij je graf geweest. Te druk; bullshit! Ik ben te bang voor mijn emoties en eigenlijk durf ik gewoon niet!
Maar Pa we zullen je nooit vergeten, en helaas lukt dat ook niet door sommige eigenschappen die ik van je heb meegekregen..........

Oh ja, en Pa; Mijn haarkleur is gisteren van zwart naar blond gegaan!! Ik vond het weer eens tijd worden om 'gek' te doen! En je vond me altijd al de brutaalste van de drie, dus bij deze heb ik mijn naam hoog gehouden!!