31 december 2010......

Vandaag precies één jaar geleden begon de ongerustheid...........

Beau voelde zich niet zo lekker en had flinke bulten in zijn nek. Deze bulten had hij al enkele maanden. In April 2010 waren we hiermee naar de dokter gegaan, maar dit waren 'slechts' opgezette klieren. Ook om ons heen hoorden we van veel mensen dat hun kinderen hier ook weleens last van hadden gehad.
Toch werden deze bulten groter en Beau zag wat witjes...... Hij was wat moe en prikkelbaar.... Maar ach, welk kind heeft dat niet; 'Toch maar eens wat eerder naar bed', dachten wij.
Toen ik echter ook opgezette klieren in zijn oksels voelde en misschien toch ook in zijn liezen, maakte Willem de afspraak op oudejaarsdag. 'Moet dat nu echt vandaag!', hoor ik me nog zeggen. Het was superglad op de weg, Willem moest werken en ik had genoeg voorbereidingen te doen voor die dag. Maar goed, de afspraak stond.........

Natuurlijk had ik op internet al vaak Beau zijn klachten ingetoetst en kwamen er geregeld de meest vreselijke ziektes naar voren......... Maar ach, hij was helemaal niet ziek........

Gelaten lopen we bij de invaldokter binnen........
Als hij Beau zijn klieren ziet en voelt zegt hij; 'Maar jongen toch, wat heb jij toch allemaal?'
Hij belt direct het ziekenhuis. 'Doet u maar rustig dokter, hij is helemaal niet ziek!' hoor ik mezelf nog zeggen......... Er volgen vele vragen over Beau zijn gezondheid met het ziekenhuis! Er wordt besloten dat we 5 januari bij de kinderarts moeten komen.
Daar ben ik ze tot op de dag van vandaag nog dankbaar voor!! Anders hadden we met het vuurwerk in Nijmegen gezeten.......

Toch was ik geschrokken van de reactie van de dokter. Ik hield vanaf dat moment Beau nauwlettend in de gaten. Ik temperatuurde hem constant en idd hij had constant lichte koorts..... Ook zag hij er zo geel uit......; verbeelde ik me dit nu, of zag ik het goed???!!
Ook belde ik Willem op toen ik bij de dokter vandaan kwam, maar ik bleef rustig en wilde zeker geen paniek veroorzaken. We wisten immers nog niks...... Ook bracht ik verder niemand op de hoogte.....
Ook had Beau pijn in zijn benen en polsen, waarvan ik eerder dacht dat dit gewoon groeipijnen waren. En die blauwe plekken op zijn benen, waren van het buitenspelen en het voetballen. Of toch niet??

Op 5 januari om 15;00 uur zitten we in de wachtkamer. Ik rechtstreeks vanuit mijn werk (vond het zo rot om eerder weg te gaan (?!)). Als we bij de dokter komen volgen er vele vragen......  En op geen enkele vraag kunnen we echt een duidelijk Ja of Nee beantwoorden....... Dan volgt er een lichamelijk onderzoek........ er wordt nog een arts bij geroepen........
We gaan een buikecho maken, een longfoto en er moeten 8 buizen bloed worden afgenomen. En als ze al dicht zijn (want het is inmiddels na 4 uur), dan moeten ze naar boven bellen en weer open gaan! Dit verontrust me; je moet altijd heel lang wachten voordat er iets gebeurd in het ziekenhuis.......
Ons wordt niks vertelt wat ze zien tijdens de onderzoeken........ Als ik Beau met zijn kleine blote lijfje zie staan voor de longfoto schiet ik vol!! HET IS NIET GOED! In ene keer komt het bij me binnen......... terwijl we nog steeds niks meer weten dan daarvoor......
Ook het boedprikken doorstaat Beau als een bikkel en hij gaat trots met een dapperheidsdiploma naar huis. De volgende dag zouden we gebeld worden.......
'Om dingen uit te sluiten', vraag ik nog onnozel............

's-Avonds gaan we nog wokken met mijn beste vriendin en haar gezin. Dit stond immers gepland en Beau had er zo'n zin in! En ergens dacht ik............. hij kan het maar gehad hebben............
Beau heeft het prima naar zijn zin, en Sandra en ik kunnen ons niet voorstellen dat Beau ziek is!!
's-Avonds op de bank zitten Willem en ik bijna als een standbeeld op de bank. We hebben ieder onze eigen gedachten............ 'Gelukkig hebben ze nog niet gebeld', zegt Willem. Het kan toch niet zo zijn dat Beau............
We besluiten om de volgende dag gewoon te gaan werken, want we werden immers 's-middags pas gebeld. Wel lichten we onze familie in over deze ziekenhuisdag........
We slapen deze nacht goed en Willem is om 6 uur begonnen. Ik zit om 8 uur in de bus naar mijn werk ......Willem en ik hebben elkaar aan de telefoon. 'Ze hebben nog steeds niet gebeld', zegt Willem opgelucht. Maar dan komt er een gesprek binnen. We leggen snel neer........

Dan belt Willem terug. 'Draai maar weer om', zegt Willem. 'Wat is het en wat zeiden ze allemaal?', vraag ik. 'Dat zeggen ze niet aan de telefoon. We moeten direct komen met Beau.
HET IS NIET GOED MET BEAU.............

Snik..................