Heel stiekum hoopte ik dat het beter ging........ Dat de antibitica aansloeg....... Maar helaas....... Bijna waren we vanavond al naar het ziekenhuis gereden. Beau ligt echt dubbel, van het snakken naar lucht..... Zoveel hoofdpijn; en het maximum aan asperines is al lang bereikt. Beau voelt zich verdrietig en raakt in paniek; 'mama ik ben zo bang dat ik geen lucht krijg'............ Hij slaapt naast mij in bed. Hij is bang, hij wil constant iemand (lees mij) om hem heen. Ik wrijf en ik probeer hem gerust te stellen........ maar het is moeilijk..... hij voelt loeiheet aan!
Hij heeft al een paar dagen nauwelijks gegeten. Ook kreeg hij vanavond in één keer enorme buikpijn......
We hebben 2 uurtjes geslapen. Het is nu 4 uur geweest en we zijn naar beneden gegaan....... Nu ligt hij net 5 minuutjes te slapen...... wat heb ik met je te doen.....
Morgenochtend staat een belafspraak met de professor. En eigenlijk weet ik het antwoord al; opnieuw naar Nijmegen....... Zelfs Beau wilde vanavond al naar het ziekenhuis..... dat zegt genoeg.
Ik hoop dat ze hem kunnen helpen....... Ik ben uitgeput, dit kan geen enkele ouder aanzien!!!
En als we tegen Jack zeggen dat hij wat rustig aan moet doen, omdat Beau echt ziek is zegt hij; 'Ja, dat is hij toch altijd??!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten