het leven gaat door.....

Jack zijn verjaardag werd een mooi feestje!! Nog niet helemaal fit, maar afzeggen was geen optie!! Jarig is jarig.
En ook de bbq ging tussen het kotsen door, gewoon door........
We hebben nu allemaal 'het virus' achter de rug, dus het 'normale leven' kan weer door......

Met Beau gaat het redelijk.
Hij gaat fijn naar school, en ja hij is 'gewoon' naar groep 6, voor degenen die dat nog niet wisten. Wel hoest hij meer, en afgelopen maandag was er nog steeds een kraak in zijn longen......
Hij heeft een kort lontje (waarschijnlijk omdat hij op zijn tenen loopt) en we proberen hem strak te houden.
Maar dat valt niet mee. Ik zie hem het liefst spelen en afspreken ipv op de bank. Eten doet hij op het moment erg slecht, en hij valt ook af. Toen hij net binnen kwam vroeg hij of hij onder de elektrische deken mocht. Ik krijg het al warm als ik mijn tenen beweeg, maar goed, Beau dus onder de elektrische deken....... Gelukkig begint volgende week die VERVELENDE DEXA WEEK, zodat zijn eetlust weer wat (heel erg) wordt opgewekt!
Met de bbq mag hij lang opblijven. Op het einde ligt hij uitgeput op de tafeltennis tafel naar de sterren te kijken. Zou oma de Leeuw daar zijn, samen met opa??! vraagt hij. 'Laten we het hopen', is mijn antwoord.

Ik ben zo moe van de afgelopen weken, maanden...... Om 3 uur ben ik niet veel meer waard.....
Ik maak me zorgen om Beau, maar heb ook verdriet om mijn moeder wat er maar niet echt uit wil komen....
Toen Beau de laatste keer werd opgenomen, ging mijn knop weer gelijk om. Zorgen voor Beau!!! Beterworden!! Meedenken!!
Maar ik miste mijn moeder erg. Ik hoefde haar niet te bellen over wat ons nu weer overkwam. En ik kon haar niet inzetten als 'achterban'. Bovendien was bij de laatste keer dat we hier waren mijn moeder er nog. Juist daar in Nijmegen kreeg ik het telefoontje waar die elende begon.....
Toen ik 's-avonds naar het Ronald Mc Donald huis liep, voelde het als de nacht toen ze overleed..... Weinig mensen nog die in het ziekenhuis... alleen de trieste gevallen....
Ik weet nog hoe ik 's-nachts het ziekenhuis inliep toen ik voor de laatste keer naar haar toe ging.... De gangen zo leeg.... De verpleging TE vriendelijk.....

Maar er is geen tijd voor verdriet. Hoe graag ik het ook wil..... weer iets dat ik niet helemaal in de hand heb..... dat ik de tijd moet geven (terwijl ik daar nu eigenlijk tijd voor heb gereserveerd...)
Vrijdag ga ik weer naar het huis van mijn ouders..... Weer spullen opruimen..... En deze week nog een aantal andere zaken afwikkelen.....

Mam ik heb je gemist op de verjaardag van Jack. Maar, zoals we al hadden afgesproken heeft hij alsnog die elektrische tandenborstel van je gekregen.... Je had zijn snoetje moeten zien.....

Volgende week woensdag sluiten we het af met een kinderfeestje voor Jack. En dan is die zondag erop Charly weer jarig......
Je ziet het wel, het leven gaat door.......
Ook al lijkt-ie af en toe voor ons even stil te staan.....