nog 23 weken.....

Nog 'maar' 23 weken..........
Nog maar..... nee zo voelt het niet. Het zijn nog teveel weken om te zeggen dat ik aan het aftellen ben. Bovendien zijn echt de laatste loodjes het zwaarst!! Maar als je nagaat dat we er al 81 weken op hebben zitten, ach dan doen we dit toch met 2 vingers in de neus??!!!

Vrijdag worden we gebeld door de oncoloog uit Nijmegen. Beau heeft ook nog een virale infectie. We mogen niet plaatsnemen in de 'normale' wachtkamer. Dit virus is erg besmettelijk, en we willen natuurlijk niet de andere patienten met een lage afweer aansteken.....
Maandag horen we dat Beau dit waarschijnlijk tot het einde met zich mee zal dragen. Zijn afweer is niet sterk genoeg.... Ook krijgt hij 'maar' een halve portie chemo, omdat we niet willen dat zijn waardes te ver onderuit gaan.
Uiterlijk is er niks te zien aan Beau. Hij doet overal aan mee. Althans, hij doet hier zijn uiterste best toe!!
Wij merken dat Beau echt op zijn tenen loopt. Hoest nog steeds veel 's-avonds en zijn temperatuur blijft wat hoger dan normaal.....
Er wordt op dit moment gekeken of het mogelijk is om Beau immuunstoffen toe te gaan dienen via het infuus. Morgen worden we gebeld over de uitslag.
Dit betekent wel elke drie weken 4 tot 6 uur langer in het ziekenhuis!! En dit tot het eind van de behandeling.
Bah, dit is weer een tegenvaller. Maar als hij hiervan opknapt is het het natuurlijk altijd waard. In het begin mag het infuus slechts 'langzaam' worden toegediend, dit in verband met evt. allergische reakties......
Maar ook nu denk ik weer; Wat goed dat er mensen zijn die hun bloed geven!! Beau heeft al een aantal transfusies gehad, en ook deze stoffen zijn afkomstig uit het bloed van anderen......
Hoe dubbel is het dat ik laatst met het opruimen van het huis van mijn ouders het geschenk zag van de bloedbank, voor het doneren van hun bloed voor -tig jaren. Mijn ouders hebben altijd bloed gegeven......

Na een paar moeilijke dagen vorige week, is het weekend vooral gezellig.
Zaterdag gaan we naar de verjaardag van ons neefje Olaf in Zeeland.
En zondag staat een dagje Efteling op het programma, met Willem zijn werk.
De kinderen genieten enorm, en wij dus ook.
Ook is er een show van Raveleijn op de Efteling.... Pas dan merk ik hoe aan de oppervlakte onze emoties liggen. Ik moest me inhouden, maar moest bijna spontaan janken..... Bij het horen van de muziek, de emoties en het schouwspel...... Niet uit te leggen..... Toen ik Willem het vertelde voelde hij echter hetzelfde......

Ook net hebben we weer een heerlijke avond gehad.
Vrienden, van vrienden van ons 'gunden' ons een moment voor onszelf.
We werden uitgenodigd om met zijn twee te komen eten bij 50's Diner in Eindhoven.
En we hebben net heerlijk gegeten, en werden verrast door het enthousiasme van de eigenaar, en het heerlijke eten dat er wordt bereid.
Ook hebben we onze gulle gevers in den levenden lijve mogen ontmoeten.... toch vreemd als je zoiets krijgt aangeboden van mensen die je helemaal niet kent..... Nee niet vreemd..... heel mooi........ en weer ontroerend... hartverwarmend..... leerzaam..... Het was fijn om even met ze te spreken!!

Zaterdagmorgen werd ik door de kids en husband gewekt met een kopje koffie.
Met zijn allen op bed kletsen en stoeien we wat.....
Dan heeft Beau het over zijn gymles, en weer ben ik ontroerd......
Met de gymles moeten ze een aantal rondjes rond de gymzaal rennen.
Als ik Beau vraag hoe hij dat doet is zijn antwoord als volgt; 'Ja, Samiq gaat als een dolle. Die wil altijd het eerste zijn.... Maar ik doe gewoon op mijn gemak. Maar ik kom er ook hoor.....' Ik bedenk me, hoe dit eruit ziet (Beau heeft hier nl echt de kracht niet voor) en ja hoor, ik schiet weer vol. Beau kijkt me verdwaast aan... 'Moet je aan oma denken', vraagt hij. 'Nee jongen, ik ben zo trots op jou dat je zo'n doorzetter bent, en dat je je niet laat kisten'...... antwoord ik!!!
Tegelijk schaam ik me voor al die keren dat ik vroeger een 'rot'smoes bedacht, om maar niet die stomme rondjes te hoeven lopen.......