(kots)vakantie!!

En daar gingen we dan. Eerst nog even bloedprikken en toen..................... WEGWEZEN!!!!
Het was prachtig weer, er stonden bloemen klaar in ons huisje en alles was prima verzorgd!! We waren even weg uit dat ziekenhuisgebeuren, even geen kanker, even gewoon een gezin zijn!!
Lekker zwemmen, bowlen, terasjes pikken, lekker eten, bingo (?!) en lekker voetballen met de jongens. Even anoniem en we hebben het gewoon een paar dagen even niet over K gehad. Wel was het 'lastig' om de mensen te negeren die met medelijden naar Beau keken, of kinderen die Beau er zelfs op aanspraken waar zijn haren waren gebleven. Maar dit mocht de pret niet drukken, totdat.......................

Dinsdag, Beau heeft buikpijn. Op en af gaat het steeds meer pijn doen, totdat Willem de knoop doorhakt.
Naar het ziekenhuis, eerst Nijmegen bellen en die zorgen ervoor dat we verwacht worden in Venlo. Ik blijf met de twee andere kinderen in het huisje. Uiteindelijk krijgt Beau een klisma (er zit waarschijnlijk weer ontlasting dwars) en ze zijn pas om 12 uur 's-nachts weer thuis.
's-Nachts wordt Beau wakker en voelt zich niet goed. Nog meer buikpijn en erg misselijk. Spugen en diaree wisselen zich af!!! Heel de nacht blijf ik bij Beau, en tijdens deze uurtjes hebben we ook hele serieuze gesprekken.
Ook woensdag gaat dit zo door. Ook ik voel me niet goed. Erg last van mijn maag en zo misselijk!!!
Woensdagnacht is Beau weer erg ziek. Nog meer van hetzelfde. Ook ik ben nu aan de race, en we geven de kotsbak door!! Dan wordt Jack wakker om 3 uur 's-nachts; Hij heeft heel zijn bed ondergekotst!! Nou wordt het ons echt teveel!!!

Omdat Beau donderdagmorgen een beenmergpunktie in Nijmegen heeft, en ik nog doodziek ben bellen we mijn moeder om ongeveer 5 uur 's-morgens op! Of we Charly en Jack af kunnen 'gooien', zodat ik even thuis door kan kotsen en Beau zijn punktie kan doen. Natuurlijk voel ik me kei schuldig, maar gelukkig is daar Willem; die regelt dit soort dingen makkelijker dan ik!!
Terwijl we Charly op het laatste moment in de auto zetten, begint ook zij te spugen!!!! En ze moeten een uur rijden............. dus alles vol met kotsbakjes, handdoeken etc...........

Uiteindelijk komt Beau in Nijmegen aan voor DE belangrijke punktie, maar.............. net voor de operatiekamer (Willem had zijn operatiekleding al aan) besluit de annesthesist dat de operatie niet door mag gaan, omdat Beau zich zo rot voelt!! Ja natuurlijk waren we teleurgesteld, maar ik moet zeggen dat ik ook was opgelucht. Ik was erg ongerust om Beau nu onder narcose te laten gaan, terwijl hij al 2 dagen zo beroerd was; hoeveel kan zo'n ventje hebben!!!! Maar het is ook balen. Want alles wordt weer een week opgeschoven. De uitslag, maar ook het vervolgschema en we hadden net alles een beetje geregeld met de oppas etc.
Als Beau en Willem terugkomen in het huisje, heb ik wat bijgeslapen en voel me een klein beetje beter. Willem slaapt even wat bij en ik blijf bij Beau. We besluiten om de spullen te pakken en naar huis te gaan. Ook Willem voelt zich niet zo lekker (gek he) en voelt zijn maag borrelen. Maar gelukkig houdt hij alles nog binnen.

Eenmaal thuis gaat het nog niet beter met Beau. Hij heeft zo'n last van zijn buik en krepeert echt van de pijn. Ook het spugen blijft ondanks dat hij weinig eet. Ik voel me wat beter maar ben erg emotioneel. Ik baal ervan, het doet me zeer om Beau zo te zien! En de vermoeidheid speelt parten. Bovendien mist Jack zijn moeder en wil naar huis. Mijn moederhart doet zeer...........................

Vrijdag lijkt het beter te gaan, totdat Beau roept na het spugen; 'Pap, mam, moet je eens kijken, het ziet er zo raar uit!' En inderdaad; er zat bloed bij zijn spuug!!
Weer bellen met het ziekenhuis en we worden verwacht in Eindhoven. Willem gaat mee, aangezien ik me nog steeds niet goed voel, en mijn krachten probeer te sparen (toch het zwakke geslacht ?!).
In het ziekenhuis begint het circus en worden er allerlei testen gedaan, en een echo van zijn buik (darmen, nieren, lever). Hieruit blijkt dat Beau zijn nier is vergroot en even denken ze aan nierstenen, maar dit blijkt bij kinderen niet voor te komen....... Bovendien rijmt dit niet met het bloed in zijn overgeefsel. Na overleg met Nijmegen wordt besloten dat Beau moet blijven ter observatie. Ze weten niet wat er aan de hand is......... Zijn bloed en urine zijn op zich in orde en er lijkt ook geen grote ontsteking aanwezig te zijn...... Zeker weten ze dit nooit, want normaal kijken ze naar de witte bloedlichaampjes, en ja bij Beau is dit dus zowieso niet in orde..................

Ik ben net bij ze geweest en Beau voelt zich nu best goed. Voor het eerst blijf ik niet slapen, maar ik moet nu eerst zelf weer wat op krachten komen. Zelfs Beau ziet dat ik me niet goed voel en zegt;'Mama, waarom ga je niet naar de dokter? Ik maak me zorgen om je, straks heb je ook kanker!'  Het is toch niet normaal dat een kind zoiets denkt en zegt!!

Gelukkig hebben we een paar mooie dagen gehad, en echt genoten met het hele gezin. Nu zitten we weer even in een diep dal, maar ik ben ervan overtuigd; Ook hier komen we weer sterker uit!! En zoals de artsen zeggen; Twee stappen vooruit, één achteruit!! En wie weet, misschien heb ik morgen weer mijn gezin compleet.