laatste dag van blok 1A/ dag 33

Vandaag dag 33 een belangrijke dag. Een beenmergpunktie, lumbaalpunktie en een chemo.
Om 5:15 staat Beau langs mijn bed; 'Mam, wakker worden, dan mag ik nog iets eten !!!'
Inderdaad, 6 uur voor zijn narcose mag Beau nog iets eten, en aangezien dit zijn belangrijkste activiteit is, wordt hij uit zichzelf op dit tijdstip wakker.
We worden al vroeg verwacht in Nijmegen. Eerst bloedprikken, alweer zijn zijn waardes voldoende (!!), vervolgens zijn chemo, dit duurt zo'n 1,5 uur en dan wachten tot we naar de OK kunnen. En dit wachten duurt lang; Beau heeft zo'n honger...... En zijn buurtjes krijgen heerlijk de lunch geserveerd....GRRRWW
Maar dan komt de verpleging en is het zover, op naar de slaapdoker!! En Beau doet dit weer fantastisch, en als hij weer wakker wordt is het eerste wat hij zegt dat hij zo'n honger heeft.........
Op naar zijn kamer, hier mag hij wat drinken en eten. Als alles erin blijft mogen we naar huis.
Morgen worden we gebeld over de eerste uitslagen, en of we donderdag blok 1B kunnen gaan starten. De belangrijkste uitslagen volgen pas op dag 100.
Het eerste blok zit erop..........

Eenmaal thuisgekomen heeft Jack erg last van zijn keel. Hij klaagt hier al langer over, maar is soms echt benauwd en het ziet er wat ontstoken uit. 'Ja, ik mag ook medicijntjes', roept Jack blij ('t moet niet gekker worden, de medicijnen gaan hier als zoete broodjes over de toonbank). Ook Charly voelt warm aan. Toch maar even de temperatuur meten; 39,9 graden, ja natuurlijk ook dat nog; ook zij gaat met een zetpil naar bed.
Ook op school zijn er veel kinderen ziek in de klas van Beau en er heerst krentenbaard op school.
We hebben het ziekenhuis gebeld, en horen morgen of Beau naar school mag.

Beau voelt zicht op zich goed. Hij heeft weinig energie en ligt op de bank, maar heeft geen speciale klachten.
Wel begint zijn haar langzaam uit te vallen. Maar op dit moment lijkt hij er niet zoveel problemen mee te hebben. Ook wij kunnen er al beter mee omgaan. Dit komt natuurlijk ook omdat we in het ziekenhuis omringt zijn met patientjes met kanker, die al veel verder zijn in hun behandeling. We raken er al aan 'gewend'.

Wie had dat gedacht....................